Czasem mam wrażenie, jakby moje ciało się ze mnie nabijało, jakby za każdym razem, gdy chcę je w zaakceptować i przestać bać się jedzenia i po prostu cieszyć się czasem spędzonym z przyjaciółmi na lodach, cieście czy na bajglu w Starbucksie, moje ciało chciało mi pokazać, że pokochanie go nie jest dla mnie.
To potwornie boli, nawet nie tylko psychicznie, choć ból fizyczny, jaki czuję to nic w porównaniu z tym co siedzi mi w głowie. Albo po prostu mam już dość walki, która chyba nawet się w pełni nie zaczęła. Nie wiem, ale nie jestem w stanie pojąć, dlaczego tak jest, że oprócz zmagania się z własnymi myślami, muszę również zmagać się z problemami z ciałem. To kosztuje mnie chyba za dużo.
Każdego dnia mówię sobie, że będzie lepiej, że to minie, że gdy zaakceptuję to, jak wyglądam problemy z jelitami odejdą. Ale jak mam zaakceptować swój wygląd, skoro ja nawet nie wiem jak wyglądam? Jak mam zaakceptować swoje ciało skoro ono ze mnie kpi i nie działa tak, jak powinno: w najmniej spodziewanym momencie stwierdza, że magiczne herbatki, które NIE MAJĄ PRAWA nie zadziałać, nie zadziałają- jak to w ogóle możliwe?
Dlaczego nie jestem w stanie mieć po prostu gdzieś tego wszystkiego? Dlaczego muszę się ta cholernie wszystkim przejmować? Może w tym tkwi moja siła i moja zaleta, ale ja jej nie potrzebuję. Ba! Ja jej nie chcę. Przynosi mi zbyt dużo bólu.
Każdego dnia staram się spędzić idealny dzień, szukam perfekcji w każdej dziedzinie życia i choć doskonale zdaję sobie sprawę, że to najgłupsze co mogę zrobić, nie umiem przestać. Być może dlatego, że to daje mi nadzieję na lepsze jutro, ale pozwala pozostać w strefie komfortu tego dnia- a ten dzień zmienia się potem w wieczność.
Czasem zastanawiam się czy to ze mną jest coś nie tak, czy ze światem, który pokazuje nam wyidealizowaną rzeczywistość. Być może obie odpowiedzi są poprawne.
Chciałabym zmienić tak wiele, ale nie umiem się zmusić do kreowania zmiany. Może ze strachu, może z lenistwa.
Może potrzebuję po prostu kogoś, kto będzie przy mnie zawsze, kto sprawi, że poczuję się piękna, wartościowa i wartościowa, kogoś kto otrze łzy spływające po moich policzkach i sklei moje połamane serca, wypełniające je miłością i nadzieją. Wiem, że mam dużo czasu by się zakochać i by ktoś pokochał mnie prawdziwą miłością, ale to właśnie teraz najbardziej tego potrzebuję. Bo pamiętam Sylwestra, i pamiętam jakim wspaniałym uczuciem jest, gdy ktoś sprawia, że czujesz się wyjątkowa choćby w ten jeden wieczór. I nawet jeśli później do ciebie nie pisze, a na kolejnym spotkaniu, zapytany dlaczego nie jesteście razem odpowiada, że „jest wolnym człowiekiem i nie szuka dziewczyny”, wspomnienia nigdy nie umrą. Będą tęsknie czekać w twoim sercu i przypominać, co straciłaś, ale co kiedyś masz szansę odzyskać. Ale kiedy? Jak długo mam wytrzymać przygniatającą samotność, pustkę w sercu i uczucie, że nie jestem wystarczająca. Że nikt nigdy mnie nie pokocha, że nie zasługuję na to, że jestem zbyt brzydka, a moje figura zbyt nieidealna, a mój charakter zbyt niedoskonały.
Może to moja niska samoocena to sprawia, może jestem pesymistką. A może po prostu taka jest prawda i powinnam się z tym w końcu pogodzić. Sama nie wiem.
Czasem chciałabym być inna, zmienić wszystko czego w sobie nie lubię, ale wtedy chyba nie zostało by nic z teraźniejszej mnie.
Może jednak nie ze światem jest coś nie tak, może to ja.
Ale czuję jakbym straciła dzień za dniem, jakbym marnowała życie i czas, który jest mi dany. A prawda jest taka, że nie wiemy ile go mamy.
Czuję się, jakbym powoli traciła wszystko. Jak długo mam walczyć? Kiedy wydaje mi się, że idę w dobrą stronę, okazuje się, że wyrasta przede mną mur, w którego walę i upadam na ziemię, czując porażkę w każdym mięśniu w ciele.
Upadam z góry, choć nawet nie byłam na szczycie…

~GoldenTrio