cześć! troszkę późny ten wpis, ale jakoś tak się złożyło, że postanowiłam coś napisać.

miałam dzisiaj lekcję etyki o wolności i nie wiem, czy to kwestia właśnie tego, czy może późnej godziny, że wiele rzeczy zaczęło mi przychodzić do głowy i zamierzam napisać je tutaj, żeby jak obłąkaniec nie gadać do siebie.
dlaczego żyjemy tak, jak żyjemy? jakby… czemu godzimy się na to, co nam nie odpowiada? czemu nie rzucimy wszystkiego, by oddać się temu, co lubimy, kochamy, naszym pasjom, marzeniom, poznawaniu świata i nas samych? …bo tak sobie myślę… co gdyby tak uciec? porzucić wszystkie troski i na jakiś czas zapomnieć o wszystkim. żyć, jakby to były nasze ostatnie dni, których nie chcemy spędzić na siedzeniu w szkole, nauce do sprawdzianu czy spełnianiu oczekiwań innych. w tej chwili nie mam pojęcia czy żyć jak żyjemy teraz, bo w końcu mamy przed sobą całe życie, czy może żyć, jakby to były nasze ostatnie dni, ostatnie chwile istnienia, bo z drugiej strony mogą nimi być. nie wiem… mam taką pustkę w głowie… a jednocześnie taki chaos! no bo co gdyby, na przykład, jutro potrącił cię samochód i zginąłbyś taką śmiercią? to takie frustrujące, jak wiele może zaprzepaścić jedną decyzja… pójść do sklepu, w którym będzie napad… przejść przez ulicę na czerwonym świetle… ja chyba jeszcze długo nie zasnę.

na chwilę obecną mam w głowie tyle różnych myśli i tematów do przeanalizowania. podałam wam tylko jeden z nich i to niekoniecznie najtrudniejszy. tak po prostu rozmyślam… patrzę na "za" i "przeciw"… i dochodzę do wniosku, że muszę napisać jakieś opowiadanko, bo chyba mam wenę, która (ponieważ mam padnięty komputer) znalazła swoje zastosowanie w dręczeniu mnie filozoficznymi zagadkami.

wybaczcie, jeśli przeze mnie też będziecie rozkojarzeni — mam nadzieję, że ten temat nie skutkuje tym bólem głowy, który ja mam teraz, u żadnego z was. tak więc dobranoc i kolorowych snów. <3