<Perspektywa Everett K. Ross>
"Zajmij jej czymś głowę" łatwiej powiedzieć niż zrobić. Jestem już w Niemieckim więzieniu. Do którego sam wysłałem Panią Lefebvre aby zajęła się Zemo. Zerknąłem na zegarek, zbliża się godzina końca jej dzisiejszej sesji. Wchodzę a wszelkie rozmowy jakie miały tu miejsce, nagle ucichły. Podszedłem bliżej do stołu za którym siedziała.
– Mogę Panią prosić na chwilę, musimy porozmawiać. – Powiedziałem poważnie, nachylając się nad jej uchem.
– Dobrze i tak już skończyliśmy. – Zabierając swoje rzeczy, pożegnała się z mężczyzną, wychodząc wraz ze mną z pomieszczenia. Czułem na sobie jego wzrok od momentu kiedy tam wszedłem. – Słucham? Co chciał Pan ze mną ustalić?
– To był dziś ostatni dzień Pani pracy. –
– Słucham?? Ale jak to? Nie zgadzam się, nie możecie tego zrobić. On jeszcze nie jest w pełni zdrowy to jeszcze nie jest ten czas aby przerwać sesje. Robicie nie tylko mi krzywdę odbierając mi pracę ale przede wszystkim jemu. – Szatyna nie jest zachwycona. Wcale się nie dziwię.
– Nie ja o tym zadecydowałem, tylko osoby z góry. – Powiedziałem idąc z nią przez korytarz.
– Jest ktoś jeszcze nad Panem? – Spojrzała na mnie takimi oczami, aż przeszedł mnie dreszcz.
– Niestety, nie mam aż takiej władzy jakbym chciał. – Odpowiadam poważnie. – Mam związane ręce.
– Ale dlaczego? Ja chcę chociaż poznać powód, mojego nagłego zwolnienia ze stanowiska. – Nie odstępuje mnie na krok. – Co zrobiłam nie tak? Komuś się nie podoba to, że to tak długo trwa? Mówiłam, że terapia nie ma w zwyczaju trwać tydzień. Żadna poważna terapia nie trwa krótko. Na zmianę zachowania potrzeba czasu, dużo czasu.
– Mówiła Pani też o tym, że jest Pani najlepsza.. – Boli mnie coś w środku, gdy jej to mówię. Nie chcę tego. Ross musisz to powiedzieć, sprawi jej to ból ale musisz to zrobić. – I zgodziłem się aby Pani była tu sama. Jeden psycholog jak widzę, nie dał sobie rady, może czas na zmianę?
– Słucham??? – Zobaczyłem załamanie w jej oczach. – To dajcie mi szansę zrobię coś więcej. Będę częściej przychodzić, więcej godzin spędzać.
– Decyzja już zapadła. – Mówię poważnie.
– Bez mojego udziału. – Warkneła oburzona, wymijając mnie, ruszyła szybkim krokiem przed siebie. Zatrzymałem się, przełykając gole w gardle jaka się pojawiła bo powiedzeniu tego wszystkiego. Przepraszam…
Obróciłem się, bo będąc samemu w pustym korytarzu, usłyszałem jakiś dźwięk. Widzę, stojącą w oddali Holmes z uśmiechem na ustach kiwając mi głową, że dobrze zrobiłem. Fantastycznie, szkoda tylko, że też tak dobrze się nie czuje. Wracam do celi Helmut'a Zemo, odrazu mu powiem, że Pani psycholog już nie zobaczy.
– Pani Lefebvre, już tu nie uświadczysz. – Powiedziałem poważnie, jakoś ja mu to mówię to się nawet ciszę. Nie czuję żadnego żalu czy smutku. – Przydzielimy Ci innego specjalistę.
– Dlaczego została oddelegowana? – Stanął przed szybą. Ja również, jesteśmy na przeciwko siebie a więzień doszukuje się w moim zachowaniu czegoś nadzwyczajnego. Nie ukrywam nic.
– To nie powinno Cię obchodzić. Zrobiła sobie po prostu wolne, ale raczej już tu nie wróci. – Odpowiadam i mimowolnie na mojej twarzy, pojawił się uśmiech.
– Nie będę współpracował z nikim innym! – Wściekł się i uderzył w szkło przed sobą na wysokości mojej głowy. W tym samym czasie poraził go prąd.
– Mówiłem na samym początku, podnieś głos = prąd, uderz w szybę = prąd. – Jakby to nie brzmiało cieszy mnie, jego zdenerwowanie. – Zacznij kombinować i tu wrócę.
– Wolę nic już nie zjeść. – Prychnął poirytowany.
– Twoi wybór ale to nie sprawi, że ona tu wróci. – Mówię przy wyjściu. – Nie licz na to, Pani Lefebvre nie jest Twoją własnością.
– Twoją także nie jest. – Warknął.
– Spokojnie, dopilnuję jej dobrostanu, gdy nie będzie tu przychodzić. I sprawę, że Ty nigdy stąd nie wyjdziesz. – Nie lubię być zły, ale muszę przyznać, że denerwowanie Zemo, sprawia mi ogromną przyjemność. Nie sądziłem, że to prawda. Muszę sprawić aby nie miała czasu zastanawiać się nad nim i tym co robi? Mam pewien pomysł.