✨✨✨

Wybaczcie, że nic nie napisałam.

Ostatnio wkroczyłam w ten gorszy okres w życiu, w sensie czuję się po prostu źle.

Nie sama ze sobą, bo tu akurat się pochwalę, że uwielbiam to jak teraz wyglądam.

W każdym razie jestem w okresie dojrzewania, także miło mi bardzo, ale nie musicie się martwić, bo to normalne, że hormony szaleją.

Wracając; jestem wycieńczona tym rokiem szkolnym, był zdecydowanie trudniejszy niż poprzedni – co jest akurat oczywiste – mam już dość tych sprawdzianów, kartkówek, nauczycieli i ludzi.

Mam po prostu dość. Nie wysypiam się, czasami nie mam czasu dla siebie, czuję się przytłoczona tym wszystkim.

Na przerwie nie mogę nawet odetchnąć, bo ludzie zaraz do mnie podbiegają; nie szanują mojej przestrzeni osobistej i nie dadzą mi normalnie porozmawiać.

Nie zrozumiecie mnie źle, to było miłe, ale na początku. Cieszy mnie to, że ludzie chcą ze mną rozmawiać, ale jestem ambiwetrykiem bardziej w kierunku do introwertyka. Także szybko męczę się interakcjami z ludźmi.

Poza tym mam wrażenie jakbym nie miała prawdziwych przyjaciół. Największą samotność odczuwam w tłumie.

Mam miliony znajomych i kilku bliskich przyjaciół, ale czy ja wiem.

Jedna z nich mnie trochę "wyśmiewa" w żartach. Wcześniej było mi ciężko się obronić, przed kimś kogo darzę sympatią, ale wreszcie wstawiam granicę.

Dwie kolejne straciły moje zaufanie przez plotkowanie o mnie, więc teraz niby im ufam, ale nie do końca.

Z jednej strony chciałabym odejść, z drugiej nie chce być samotna.

Dobrze mi samej ze sobą, ale chciałabym mieć też kogoś, do kogo mogę się zwrócić.

Chcę mieć wreszcie kogoś "dla siebie". Przyjaciółkę, która wybierze mnie, kogoś z kim będę mogła porozmawiać o głupotach nie bojąc się, że potem pójdzie i rozpowie o mnie coś żenującego.

Jest mi z tym, źle, ale wiedzcie, że normalnie jest naprawdę okej. Wiedzcie, że mam super życie, mam wspierającą rodzinę, starcza mi kasy na zakupy i cieszę się z czasu jaki mam.

Czasami jednak mam takie "zjazdy" nastroju. Co do moich przyjaciółek, jest tak samo jak z moim nastrojem (czyli menopauza przed 40). Ogólnie jest świetnie, sprawiają że się uśmiecham, ale czasami, gdzieś z tyłu głowy coś mi się przypomina i to boli.

Albo robią coś nie wiem czy świadomie, co bardzo przypomina jakąś niemiłą sytuację.

Boli mnie to, że zakończyłam relację z kimś, kto był dla mnie tą osobą, o której pisałam wyżej, ale nasze drogi się rozeszły.

Na sam koniec tego jakże depresyjnego wpisu, chcę zaznaczyć, że (jak już mówiłam) jestem w wieku dojrzewania więc jestem jeszcze bardziej wrażliwa niż normalnie + miło mi, że się martwicie, ale nie ma o co, bo mam oparcie w mojej rodzinie (i w was za co wam dziękuję).

Miłego dnia, może się odezwę.

~ PS