Uciekam z armiom kucy i Philipem. Bo Jessi chyba mnie zabije…

Ludzie ratujcie mnie! Ta mała diablica demoluje mi pokuj, grzebie mi w rzeczach i się drze. A moja mama jej na to pozwala. Jakby mój kot zaraz na zawał zejdzie, a ja oszaleję… Zabierzcie z tąd tego diabła! I jeszcze ten dzieciak mi moje zapasy wyjada! Ja mam już tego serdecznie dość! A najlepsza w tym jest moja matka. Jak jej powiedziała żeby zabrała Kseńkę z mojego pokoju, to powiedziała żebym sobie do jej sypialni poszła. Nosz (cenzura dla dwulatków)! Nie po to mam swój pokój żeby się z niego wynosić tylko dla tego że jakiś rozpieszczony bachor chcę go demolować!

Ogólnie to teraz jestem cholernie zestresowana. Bo jutro jadę do tej nowej stajni. I ja wiem że to jutro i wogule, ale no… I z jednej strony się cieszę, bo wracam do jazd, a z drugiej się stresuję że zrobię coś źle. Jakby ja coś czuję że jak tam przyjadę to zrobię coś głupiego. Z moim szczęściem jest to bardzo prawdopodobne…