Powiem Ci ze coraz częściej zadziwia mnie ze nie mogę znaleźć takich ludzi jak Ty w moim otoczeniu. Ten wpis dokładnie odwzorowuje moje przemyślenia dosyć częste. Niestety spośród osób które znam z nikim nie mogę się nimi podzielic. Nikt nie rozumie. Możliwe że nawet nie chce zrozumieć. Ale dlaczego. Czy to możliwe że oni nie snują takich myśli jak ja. Nie potrafię żyć bez takich swoich filozofii. Potrzebuje kogoś z kim mogłabym się nimi podzielić. Czasem sobie myślę że chciałabym poznać siebie jako ktoś inny. Wierzę ze rozumiesz. Jak się tak zastanawiam przechodzi mi przez myśl ze w sumie jestem takim trochę dziwadlem. Odmiencem w klasie. Jestem od nich młodsza lecz kiedy z niektórymi rozmawiam zastanawiam się jak to możliwe bo na podstawie dialogu wnioskuje że ich myślenie jest na całkiem innym poziomie. Często myślę sobie. Jestem dziwna. Inna. Ale jestem z tego dumna. Bo czy patrząc na niektorych. Czy chciałabym być taką jak oni? Czy potrafilabym zrezygnować z moich przekonań i wierzeń żeby być lubiana. Fajna. Jak to oni mówią. Jednak czuję i wiem że czasem coś w głowie nie pozwala mi do końca być prawdziwą sobą. Dlaczego? Bo wiem ze mnie nie zaakceptują. Wiem że będą wytykać mnie palcami i patrząc z pogardą. Bo przeciez kto normalny siedzi sam w domu porązony w ksiazce lub wlasnych rozmyslaniach kiedy wszystcy w jego wieku umawiają sie z przyjaciólmi wychodzą na miasto. Ostanio doszlam do tego wniosku. Moze po prostu nie jestem normalna. Chciałabym się tym nie przejmować. Mieć ich w d****. Ale wiesz co? Robię postępy. Jeszcze nie tak dawno wstydzilam się siebie. Nie potrafiłam nią być. Obecnie już coraz mniej się przejmuję. Twój niedawny wpis bardzo mnie zainspirował. Chciałabym Cię poznać. Wiem ze jesteś starasza ode mnie. Ale czy wiek to nie tylko cyfry. Bo zakładam że już wiele razy się przekonałam tak jak ja. Że wiek wcale nie wpływa na poziom myślenia. A przynajmniej nie zawsze. Może i pisze to z opóźnieniem. Ale trudno. Mam nadzieję. Wierzę ze mnie zrozumiesz.
Pozdrawiam