@writeness Okej, zobaczmy, co mogę z tym zrobić.
Pierwsze pytanie:
Cóż, z fabułą różnie bywa. Jeśli o mnie chodzi, to (co dziwne) nie lubię rozpisywać i rozplanowywać wszystkiego od A do Z. Lepiej wychodzę na tym, gdy mam w głowie tylko ogólny zarys opowiadania. Albo jeden malutki fragment: bohaterkę, wstęp, jedną scenę. Wystarczy jedna myśl – jeśli jest naprawdę dobra, to wystarczy tylko zacząć pisać, a treść sama się ułoży (zwykle…).
Tak więc nie bój się zmieniać opowiadania w trakcie powstawania – w końcu cały czas nad nim pracujesz. A co robić, by czytelnik się nie pogubił? Staraj się nie dodawać zbędnych postaci, ogranicz liczbę wspominanych imion, niepotrzebnych informacji, unikaj nic nie wnoszących scen.
Pytanie drugie:
Wyidealizowane postaci to najgorszy syf, na jaki może natknąć się czytelnik.
Miła, dobra, wesoła, odważna, inteligentna, wyjątkowa…
Oh fuj, obrzydlistwo.
Zmiana charakteru bohaterki nie jest złym pomysłem – jeśli tylko przeprowadzisz ją w umiejętny sposób. Nie za szybko, nie zbyt drastycznie, nie w jednej scenie.
Chociaż może… czemu nie? Na pewno znalazłby się jakiś dobry pisarz, który zrobiłby to z genialnym efektem.
Cóż, wracając do głównej myśli: staraj się równoważyć pozytywne cechy bohaterki jakimiś drobnymi wadami. Błędami, które popełnia, cechami, które irytują czytelnika, scenami, które kompletnie zawala.
Oczywiście wszystko w granicach rozsądku – nie musisz robić z niej życiowej porażki.
Pytanie trzecie:
Jakie opowiadania masz na myśli? Jeśli chodzi o te ze strony „SameQuizy”, to…
Osobiście nie czytam absolutnie żadnych oprócz moich. Nie chcę być niemiła czy zgrywać wysublimowany gust, ale po prostu… nie podobają mi się.
Może po prostu jeszcze nie trafiłam na nic odpowiedniego, ale zwyczajnie : NIE. Nie mogę.
Tak więc… nie sądzę, by trzeba było czytać prace innych. Nawet nie musisz czytać książek. Nie czuj się ani trochę zmuszona. To musi wychodzić od ciebie.
Pytanie czwarte:
Nie rozumiem twojej postawy. Czemu inna, nietypowa bohaterka miałaby oznaczać coś złego?
Pytanie piąte:
Wielkie zaskoczenie: ja też właśnie piszę coś na kształt love story
(WOW SPOJLER!!!!).
Uważałam, że będzie nietypowe… ale cóż, chyba jednak będzie to najzwyczajniejsze, nudne opowiadanie.
Nie da się być innym niż inni, inni od innych pogrążonych w swej inności od innych.
Wszystko w końcu stanie się typowe i powtarzalne. :/
Ale chyba nie o to pytasz, prawda?
Ja nie wiem, co jest „na topie” i co oznacza „nowoczesne” love story.
W każdym razie ja powiedziałabym: pisz to, co pragniesz pisać. Bo w końcu po to się to robi, prawda?
Ostatnie pytanie:
Zrobiłam tak kiedyś, jako 12-letnia dziewczynka, kiedy pisałam moją pierwszą „książkę”. Mieszałam narracje jak leci, raz pierwszo-, raz trzecio-. I to nie wszystko. Stosowałam zmiennie i bez żadnego wytłumaczenia zmiany czasów, to jest:
„W końcu wspięłam się na górę i zobaczyłam wyłaniające się zza niej światło”
„W końcu udaje mi się wspiąć na górę i widzę wyłaniające się zza niej światło”
Wydawało mi się to odpowiednie, ale teraz, kiedy czytam tamten tekst, stwierdzam, iż jest zanadto pokomplikowany i pomieszany.
Aczkolwiek wtrącenie jednego fragmentu innego od reszty nie wydaje się wcale złym pomysłem. Zaznacz odrębność tego fragmentu: pochyloną czcionką czy imieniem bohaterki wyróżnionym na górze tekstu. A potem zwyczajnie wróć do opowieści.

Na końcu standardowe, nudne gadanie:
to tylko moja opinia, każdy tworzy inaczej, nie umiem doradzać, nie czuję się żadnym autorytetem, rób, jak uważasz, aczkolwiek mam nadzieję, ze pomogłam.
😉