Z serii: wypluwam do internetu kilka chaotycznych myśli. Przecież przyjmie.

Późno, cicho w domu.
Spod skóry wypływają te dziwne, czerwone plamy, nie wiem, czym są, ale bolą bardzo i trochę się boję.

Kiedyś nienawidziłam tykania mojego zegara, ale nie miałam wyjścia i musiałam zakochać się w jego brzmieniu.

Nienawidzę internetu, nigdy z niego nie wyjdę, jest cudowny.

I nie zdejmę z ręki czarnej opaski z imieniem tych prawie dwustu osób, które dzisiaj zniknęły, i tych kilku z nich, które darowałam, chociaż nigdy nie czułam tak mocno niewidocznej, niemej więzi, a potem już nigdy nie spotkamy tych których darzymy miłością.

Oh, no i jutro będziemy tańczyć do rana, bo prezent czeka, i dziewczyny na mnie czekają, i noc czeka na zapełnienie wspomnieniami. Oby dobrymi. Postaram się zapomnieć, nie zapomnę, ale może się zatracę chociaż. Może poznam kogoś, kto mnie odmieni – w końcu nigdy nie wiemy, gdzie i kiedy.
Może akurat jutro. W ciemności, patrząc, jak ludzie tańczą.

Czytajcie szybko, bo czuję, że niedługo usunę. 😗