Słowa wypowiedziane depresją…
To było takie cholernie prawdziwe…
I powiedziała to osoba, która jeszcze dwa lata temu ledwo uszła z życiem.
Pewnie gdybyś teraz ujrzała uśmiechniętą, wesołą twarz, od której bije radość ze świata, nie uwierzyłabyś, że była tak okrutnie potraktowana przez świat. Że te czerwone rumieńce na policzkach niegdyś były blade jak ściana, a łzy, które po nich spływały raniły je niczym sztylety wbite w skórę.
Niewiarygodne, jak pozory bardzo mylą.
Tą dziewczyną byłam ja.
Dwa lata temu wpadłam w tak głęboki stan odrętwienia, że żaden psychiatra nie był w stanie mi pomóc. Byłam roślinką, która gdyby nie pomoc ludzi najprawdopodobniej już dawno by uschnęła.
Sama nie jestem w stanie powiedzieć, co mi pomogło, ani kto. Może moja pasja, może moja silna wola, a może coś całkiem innego.
Jednak udało się. Stopniowo zaczęłam odzyskiwać chęci do życia. Później poznałam J. M. i D. – trójkę moich najlepszych przyjaciół, którzy codziennie wywoływali uśmiech na mojej twarzy i chcąc nie chcąc, powróciłam do miejsca mojego koszmaru – szkoły.
Od mojej choroby minęło już tyle czasu… Czasem oglądam sobie swoje zdjęcia z tego czasu i nie jestem w stanie uwierzyć, że ta dzisiejsza urodzona optymistka, prawie utonęła w tym gównie, jakim jest depresja. Czasem przyglądając się sobie samej miałam ochotę wykrzyczeć: „Zmarnowałaś dwa lata swojego życia! Jaka ty byłaś głupia.”
Choć tak bardzo bym chciała, czasu nie da się cofnąć. Nie zmienię tego, co było kiedyś.
Ale mogę zmienić to, co jest teraz i to, co będzie później. To ode mnie zależy, w jaki sposób ułożę sobie życie; czy spełnię swoje marzenia i czy bez skrupułów będę mogła powiedzieć, że jestem szczęśliwa.
Choć uświadomiłam sobie ten fakt dawno temu, dziś po przeczytaniu twoich tekstów zrozumiałam to po raz kolejny, za co ci dziękuję ♥

Rozumiem, jeżeli nie przeczytałaś całego mojego wywodu, po prostu musiałam to z siebie wyrzucić. A gdzie najlepiej rozpisać się na temat swojego życia? We wpisie u nieznajomej osoby na sq :D I w sumie te parędziesiąt linijek sprowadza się tylko do jednego: jesteś niezwykle dojrzałą emocjonalnie osobą i perfekcyjnie potrafisz przelać swoje uczucia na klawiaturę. Troszkę przypominasz mi mnie sprzed półtorej roku, kiedy już powoli zaczęłam rozumieć niektóre rzeczy, a mimo wszystko ten stan depresyjny nadal czasem się ujawniał. Swoją historią chciałam tylko pokazać, że jeżeli czegoś się naprawdę pragnie – można to zrobić. Ja zrobiłam i ty też możesz :) Wierzę, że ci się uda♥
P.S: Dziękuję ci, że napisałaś to, co napisałaś. Jestem pewna, że nie tylko na mnie zrobiło to takie wrażenie. Jesteś wyjątkowa, pamiętaj o tym.