Witajcie duszyczki!!
Stało się coś, co stanowi pewną… granicę? Osiągnięcie? Chodzi o to, że jestem tu już rok! Tak, dziś jest dzień, kiedy mija to 365 dni… Ale ten czas leci… Istna masakra… Ten wpis będzie trochę długi, więc jeśli nie chce Ci się słuchać historii życia, to chyba jest to moment, w którym przestajesz czytać.
Tak… Rok temu uznałam, że założę konto, aby móc obserwować autorów. Wtedy na tej stronie nie było jeszcze mowy o opowiadaniach, były jedynie… quizy ? Postanowiłam spróbować swoich sił w tworzeniu czegoś takiego. Niestety moderatorzy uznali, że jest kiepskie i zostało zepchnięte w czeluści zapomnienia.
Jakiś czas później zaczęły się pojawiać pseudo opowiadania z różnymi zakończeniami. To był hit ? Na stronie było tego bardzo mało, a zainteresowanie rosło… Z czasem było tego coraz więcej, a że się nudziłam to też skleiłam kilka zdanek. Oczywiście szło mi bardzo kiepsko i dowodem tego jest kilka prac na moim profilu, lecz cudem dostałam się na główną. Radość, obserwujący, komentarze, te sprawy. Było mi bardzo miło, nie mogłam w to uwierzyć, ale stało się.
Przez następne kilka miesięcy kontynuowałam swoje „dzieło”. Pisałam coraz więcej i szło mi to coraz lepiej. Nie mówię, że potrafię dobrze pisać, ale jest zdecydowanie lepiej, niż na początku. Doskonale to widać porównując moje pierwsze ledwo sklejone zdania i ostatni tekst.
I tak oto dochodzimy do tego momentu, dnia dzisiejszego (5.12.16 ?) To już rok, a ja ciągle nie wierzę, że mam tyle obserwacji i ludzi, którzy rzeczywiście czytają moje prace. Kiedy patrzę w ekran i widzę czterocyfrową liczbę to nie dociera do mnie, że to nie tylko kilka cyferek, a liczba kliknięć wykonanych przez żywe osoby, które uznały, że jestem warta ich fatygi.
BARDZO WAM WSZYSTKIM CHCĘ PODZIĘKOWAĆ, ŻE JESTEŚCIE
Na samym początku marzeniem dziwnej dziewczynki odstającej od świata… moim marzeniem, było kilku obserwujących. Czymś nieosiągalnym było kilkuset, bo wiedziałam, że nie jest realne, aby było Was więcej, a tu… 4 cyferki… nawet nie wiem jak to wyrazić, wiem, że piszę trochę nieskładnie, ale chcę Wam przekazać skrawek moich uczuć i pokazać, że jesteście dla mnie ważni ? Ostrzegałam, że to długi wpis, a to nie koniec :)
Było o przeszłości, więc teraz może trochę o teraźniejszości… Wiem, że moja aktywność spadła, i że nie publikuję już tak dużo i często… Przepraszam za to, ale jeśli mam się do czegoś zmuszać to to na prawdę nie ma sensu. Ciągle tu jestem, cały czas piszę, ale inaczej i bardziej dla siebie, a nie pod presją. Do tego dochodzi matura i mój coraz gorszy stan psychiczny. Dzieją się rzeczy, które wpływają na mnie w bardzo zły sposób i robię rzeczy, które nigdy nie powinny się stać, bo pewne zdarzenia nie powinny mieć miejsca w życiu żadnej osoby… Niestety, ale stało się, dzieje się i pewnie cały czas będzie się działo… Możliwe, że część z Was się domyśla, o co chodzi i jeśli tak jest, to proszę, aby te osoby nie nazywały tego w komentarzach, zostawcie tą informację dla siebie ?
Noo… smutaśno się zrobiło, więc dodam, ze dzięki temu całemu bajzlowi w moim życiu i sytuacji, która się robi coraz gorsza z każdą chwilą, to piszę! Piszę całkiem sporo, ale jakoś trudno mi to ubrać w jeden spójny tekst z fabułą, więc chwilkę poczekacie, a pojawią się kolejne (mam nadzieję) wyczekiwane przez Was opowiadania!
I tak oto kończę tą smętną wypowiedź, którą mam nadzieję, Was nie dobiłam ☺
Dziękuję jeszcze raz, że jest Was tyle i że czytacie moje wypociny. Doo… napisania ?
(strzelajcie komentarze, czy coś, bo lubię sobie poczytać i inne takie :D)
-Lucyfer/Barry/Emma21 jak sobie chcesz, ale to ciągle ja