Mirëmëngjesi!
Chwilę się do Was nie odzywałam bo miałam mega zawrót w pracy. Dostałam awans (yeeah Młodszy Redaktor na Starszy Redaktor 😎 czy to przypadek, że dostałam awans i podwyżkę NA KONIEC MIESIĄCA, żeby wypłacić mi jeszcze pensję za młodszego redaktora?), zdałam w końcu prawko (faceci wolą blondynki, albo przynajmniej ten egzaminator wolał 😂), i miałam ciężkie treningi od piątku! W najbliższą niedzielę mam kolejne zawody a czas niesatysfakcjonujący 😡 Jutro mam pierwszą po dłuższym czasie terapię, coś czuję – będzie grrrubo. Ale dam radę ;-)
Jestem w trakcie pisania Morsmordre, uzbrójcie się w cierpliwość 💓 Wena jest, muzyka do której piszę również!

Bonan Matenon!
Kochani… Z wielkim drżeniem rąk i serca daję Wam one-shota o Albusie… Nawet nie wiecie ile emocji to opowiadanie we mnie wywołało. Mam nadzieję, że sprostałam oczekiwaniom. Uwierzcie Albus był niebywale trudny ❤
Koniec gadania, czytajcie ❤❤

Dzieeeń dobry! 💕
Kochani, dziś jestem z dość nietypowym wpisem. Należą się Wam poniekąd wyjaśnienia co i jak. Ciężko mi zacząć, bo sam temat nie jest łatwy i samo mówienie o nim, pisanie o nim wprawia mnie w… zażenowanie? Chyba tak, tak można to nazwać.
Ci co śledzą moje wpisy mogą wiedzieć, pamiętać, że jakiś czas temu mówiłam, że chodzę na terapię. Przypadłość na którą cierpię jest dość dziwna (a przynajmniej ja tak uważam) i niestety w związku z nią mam swoje wzloty i upadki. Teraz jestem trochę na linii pochyłej. Ale zacznę może od początku.
Ci co chcą mogą teraz przestać czytać, nie obiecuję, że wpis będzie krótki ;-)
Od kilku lat cierpię na anoreksję. Tadaaam. Największa moja tajemnica, porażka itp.
Próbowałam wielu rzeczy, wielu sposobów radzenia sobie z tym indywidualnie. Uważałam siebie za osobę dość silną, taką która nie lata z problemami do lekarzy, rodziców, chłopaka. No ale niestety rok temu miałam załamanie. Od tamtego czasu próbuję o tym rozmawiać i próbować się przyznawać do tego, co mi jest. Uwierzcie jest to niesamowicie trudne, tym bardziej, że żyjemy w takim a nie innym społeczeństwie, w którym każdy musi być idealny i mamy do czynienia z kultem sylwetki. Nie jestem osobą, która przejmuje się oceną innych. Na ogół, jednak ta sprawa dość mocno mnie boli i dlatego zbyt wielu osobom o tym nie mówię.
W końcu po namowach mojego chłopaka, mojej przyjaciółki zgłosiłam się na terapię. Jestem człowiekiem czynu, samą rozmową nie mogłam się podnieść do pionu. Od zawsze lubiłam pisać, może nie byłam, nie jestem i nie będę nie wiadomo jak dobra, ale robiłam to. Starałam się przelać na papier, na worda każdą trapiącą mnie emocję, tworząc bohaterów tak aby w jakiś sposób odzwierciedlali to co czuję, czy też czułam kiedyś. Na początku psycholog zaproponował mi utworzenie bloga, w którym mogłabym o tym pisać. Nie chciałam, wolałam wejść w żywą interakcję z potencjalnym czytelnikiem.
(Tu fanfary. Tatadaaam)
I tak trafiłam tu. Jesteście moją prywatną terapią, a więc skoro terapeuta wie co mi jest – Wy też powinniście. W końcu kto jak kto, ale Wy macie do czynienia z żywymi emocjami poprzez moje wypociny.
Jestem trochę teraz w dołku. Niestety z tą przypadłością tak jest, ale powoli, powoli myślę że zepnę poślady i będzie lepiej. Zaraz, za kilka dni może? :-)
Lumos Maxima jest prawie skończone, wydaje mi się że jest trochę smutne, ale to wynik tego gdzie „teraz jestem”. Może nie będzie tak idealne jakbym chciała żeby było, dlatego – po to jest ten wpis. Nie chcę się usprawiedliwiać anoreksją, w życiu! Chcę tylko, żebyście Wy jako moja odskocznia psychiczna od tego wszystkiego – wiedzieli co się ze mną, u mnie dzieje :-)
Przepraszam za tak długi wpis. Chyba najdłuższy w mojej historii tu. Mam nadzieję, po cichu liczę na to, że po tym co teraz przeczytaliście nie odwrócicie się ode mnie. Niestety w takich sytuacjach jak ta, która mnie spotkała łatwo zdefiniować przyjaciela :-)
Życzę Wam miłego dnia, i ja wracam do pisania. ☀☀☀