Przeczytałam „Ból psychiczny” i jestem, delikatnie mówiąc, zirytowana. Dlaczego ludzie z a w s z e tak demonizują sierocińce i domy dziecka? Czy ktoś z was kiedykolwiek był tam i wie, jak wygląda życie w takim miejscu?
Nie miałam wątpliwej przyjemności tam trafić, ale czytałam wiele relacji z takich miejsc.
Dzieci, które zwykle tam trafiają, mają za sobą jakieś traumatyczne przeżycia – problemy w domu, śmierć rodziców, bliskich. Są w złym stanie psychicznym same w sobie i dręczenie innych naprawdę jest ostatnią rzeczą, o której myślą. Nikt w takim miejscu nie ma wesoło i radośnie, bo każdy ma swoje problemy i został w jakiś sposób doświadczony przez życie.
Robienie z nich zgrai bezdusznych potworów, które chcą znęcać się nad tą jedną, jedyną, bohaterką opowiadania, jest bardzo krzywdzące.
Nawet jeśli już zdarzyłby się przypadek dziecka, które na swoje problemy reaguje agresją względem innych, grupa by taką osobę stłumiła.
Należy również pamiętać, że do opieki nad takimi dziećmi wyznacza się cały sztab ludzi – pedagogowie, terapeuci, opiekunowie, psychologowie. Znęcanie się zostałoby zatem natychmiastowo zauważone.