Nie piszę tego dla atencji, czy poklepania mnie po łbie. Chcę po prostu nakreślić sytuację.

Strasznie ch.ujowo czuję się psychicznie. Niby ta "wielka zmiana" miała zmienić moje życie i co? Gówno i sraka. Nic się nie zmieniło, wręcz jest jeszcze gorsza ch.ujnia niż było. Nie mam na nic siły, wszystko mnie wkurza na maksa i nic mi się nie chce. No ale co się dziwić, skoro żyję pod jednym dachem z taką k.urwą. Próbowałem się stąd wyrwać, bez szans. Mam wiele niedokończonych spraw które ciągną się za mną jak smród gówna z toitoia po Woodstocku.

Zapowiadany one shoot nie wiem czy kiedykolwiek się pojawi, bo nie mam siły tego pisać (a poza tym nie idzie mi to). Dlatego na profilu są praktycznie same nominki.

J.ebana samotność też dobija. Chciałbym móc przytulić się w nocy do kogoś, a jak nie w nocy to za dnia. Mieć partnera który pokocha mnie całego, nie będzie mnie zdradzał, nie powie nagle z d.upy "zostańmy przyjaciółmi", tylko spyta czy zechcę być z nim na wieki. Marzenie ściętej głowy.

I błagam, nie pier*olcie mi o psychologach czy innym gównie tego pokroju. Wydałem w pierony kasy na nich i nic to nie dało. Muszę przestać marzyć o czymś tak nierealnym jak szczęście, partner, domek na Karaibach, bo wiem że nigdy nie będę tego miał. W grudniu skończę 28 lat, do trzydziestki zostało bardzo mało czasu.

To tyle. Miłego wieczoru czy coś.