Macie fragmenta (Tym razem nie jestem miła, po prostu chcę wiedzieć co chcecie max 5 rzeczy i wybierzcie sobie ubrania):
,,Robi się jeszcze ciszej, więc odwracam się w stronę reszty. Raven Lannes. Majestatyczna. Inna niż zazwyczaj. Zimna jak lód. Pewna siebie. Odważna. Nieokiełznana. Nieokazująca słabości. Okrutna. Białe, falowane, rozpuszczone, długie włosy, szare oczy, delikatna jasna skóra. Jak prawdziwy lód. Idealnie cicha jak skrytobójczyni. Ubrana w czarną długą suknię. Staję na podwyższeniu, wtedy do mnie to ten moment, kiedy wszystko się zmieni, kiedy rozpoczyna się gra i kończy nasza cudna sielanka. Spowita jedynie brakiem możliwości odejścia z Shadelake.

— Witam w chłodnych progach Shadelake. Dzisiaj oficjalnie rozpoczynamy grę w Cień Śmierci. Macie prawo robić wszystko co chcecie, tylko pamiętajcie przestrzegać 12 zasad. Nim zaczniemy pierwsze zadanie macie, żeby się przygotować i wybrać sobie gadżetów i broni. Mam nadzieję, że dobrze wybierzecie, bo chciałabym, żebyście dobrze się bawili i żeby było sprawiedliwie. Connor was zaprowadzi".

Fragment (szczególnie dla tych, którzy nie lubią Lune):
,,To było dziwne. Może nawet trochę powiało grozą. Nie żebym się tym przejmowała, ale… To przerażenie w jej oczach. Zane Lannes. Strasznie zaborczy, obsesyjny, ślepy brutal, który skrzywdził swoją dziewczynę, bo chciał mieć ją tylko dla siebie. Gdyby tak nie było, nie spojrzałaby na mnie, jakbym miała ją skrzywdzić.

To był wypadek, więc jej reakcja była zdecydowanie przesadzona. To on nauczył ją, że ludzie nie mogą być dobrzy. Była jak róża w jego ogrodzie w jego ogrodzie, jedyna ukryta pod szklanym kloszem. Zależna od niego, bojąca się świata. Niemająca specjalnie wyboru. Nauczyła się kogo kochać, a on postanowił, że uczyni ją swoją. Osiągnął swój cel, bo ona nie potrafi, nie miała odwagi i nie chciała od niego odejść. Pierwsze tygodnie to musiała być dla niej lada cierpienie, ale później przestała się opierać. To on ją do tego doprowadził. Był potworem. Zabawiał się nią, a później uświadomił, że i tak nie ma dokąd iść. Nie mogłam przestać myśleć co musiała przeżywać, ale nie mogłam, też ze względu na nią, uciekając pozbyć się go. To by ją zabiło.

Potrzebowała bezwarunkowej miłości, która dawała jej swobodę, która utraciła. Była kwiatem, który każdy mógł podeptać. Piękna, wrażliwa i bezbronna. Po prostu idealna postać tragiczna. Dłoń brata wyrywa mnie z rozmyślań. Odwracam się niepewnie. Czy on się o mnie martwi?"