Harry Potter
Późniejsze lata
Część 4

Pierwsza lekcja tego dnia to obrona przed czarną magią, w której uczestniczyć mieli razem z Gryfonami. Do tej pory nie odbywały się one ze względu na brak chętnych na tę posadę. To miała być więc pierwsza lekcja w tym roku. Ten Październikowy dzień był wyjątkowo ponury. Krople deszczu smutno bębniły o szybę wprowadzając w zły nastrój. Albus nie miał więc ochoty wstawać z łóżka, ale śniadanie w Wielkiej Sali już się zaczęło. Albus już się podnosił, kiedy przypomniał sobie o wydarzeniach wczorajszego dnia. Dzisiaj ze Scorpiusem mieli mieć szlaban, a na dodatek ktoś ukradł Mapę Huncwotów. Szybko się więc ubrał i popędził do Wielkiej Sali. Cichaczem przemknął się do Stołu Ślizgonów.
– Albus, gdzie byłeś? – Scorpius wyglądał na zmartwionego.
– Zaspałem. W ogóle nie miałem ochoty wstawać z łóżka.
– Wiem, wiem. I jeszcze to, co wydarzyło się wczoraj… Całą noc zastanawiałem się, kto mógł ukraść Mapę Huncwotów. Twój tata pewnie będzie zły… Domyślam się, że nic nie wie o tym, że ją masz.
– Taaaata… – Wyszeptał Albus. Pomyślał, że tata będzie nie tyle co bardzo zły, ale wściekły za to, że jego syn ukradł mu mapę, a na dodatek ją zgubił.
– Halo, wszystko ok? – Scorpius pomachał mu przed twarzą. – Siadaj. – Poklepał wolne miejsce obok siebie. Niestety niedaleko „unosił się” Krwawy Baron, duch Slytherinu, więc Albus co chwilę musiał znosić lodowate powiewy kiedy Baron przelatywał obok niego. Gdy w końcu zabrał się do jedzenia, talerze innych Ślizgonów były już prawie puste. Właśnie podnosił tost z talerza kiedy przed nosem przeleciała mu puchata brązowa sowa. Wyglądała jakby ktoś uderzył ją w locie – z jednej strony pióra miała przyklaśnięte, a z drugiej sterczały na wszystkie strony. Sowa nie miała przywiązanego żadnego listu więc widocznie zgubiła go w drodze.
– Chodźmy z nią do Hagrida. – Zasugerował Albus.

Przed lekcją wybrali się więc do Chatki Hagrida. Gdy zapukali usłyszeli glośne szczekanie Kła, a już po chwili gajowy otworzył im drzwi trzymając w rękach miskę ciasteczek. Albus orzestrzeżony opowieściami taty o niestrawnych wypiekach Hagrida próbował uniknąć konieczności skosztowania ich. Teraz jednak nie miał wyboru, bo przyjaciel był im potrzebny. Ciastka były twarde jak kamień, ale oboje ze Scorpiusem udawali, że im smakują. Po skończonych odwiedzinach z grzeczności wypchali sobie nimi kieszenie i pożegnali się z sową. Byli prawie spóźnieni na lekcję.
Podczas uczty nauczyciel Obrony przed czarną magią nie był obecny, Profesor McGonagall nie miała więc jeszcze przyjemności go przedstawić. Gdy weszli do klasy nauczyciela jeszcze nie było.
– Fajnie by było, gdybyśmy mieli wampira. – Szepnął jakiś Gryfon z brązowymi kręconymi włosami. Wyglądał na bardzo podekscytowanego. Trzymał różdżkę końcem w zła stronę i był lekko rozkojarzony. Albus i Scorpius zajęli miejsca w ostatnich ławkach i położyli swoje torby z książkami obok krzesła. W końcu drzwi się otworzyły i wszedł wysoki mężczyzna w czarnej szacie. Na jego ramieniu siedział Feniks – szkarłatny ptak wielkości łabędzia o złotym ogonie, dziobie i szponach.
– Tylko nielicznym czarodziejom udało się go oswoić. Wśród nich był Dymbledore. – Szepnął Scorpius do Albusa, ale ten bardziej skupiał się na zawartości akwarium, które dźwigał czarodziej w drugiej ręce. Stworzenie, które się tam znajdowało miało bladozielone ciało, pokryte rogami i bardzo długie palce.
– To Druzgotek… – Scorpius pochylił się do przyjaciela.
Albus chciał odpowiedzieć, ale ich rozmowę przerwał głośny łoskot stawiania akwarium na biurku.
– Dzień dobry, uczniowie. Jestem waszym nowym nauczycielem Obrony przed czarną magią. – Powiedział czarodziej, a feniks wzleciał do góry rozpościerając swoje skrzydła…