Możecie proszę nie robić dram na moim profilu?
Róbcie między sobą, chętnie poczytam, ale naprawdę ktoś pruje się, że wyraziłam lekką irytację?
Przecież każdego zapewne irytują małe dzieci w komunikacji miejskiej, ścisk, brak kultury… i nie ma nic złego w tym, że na to narzekam, jednocześnie nie atakując tych dzieci.
I o ile wyzywanie mnie jest znośne i mnie nie obchodzi, to lekceważenie traumy z DOSŁOWNEJ ŚMIERCI RODZICA jest przegięciem.
Jeśli ktoś myśli, że po tym, jak mój tata zmarł w wypadku będę dalej patrzyła na samochody i kwestię posiadania własnego tak samo, to się grubo myli.
Dlaczego nie przesiądę się na samochód, nawet jak ktoś inny kieruje?
BO NIE CZUJĘ SIĘ BEZPIECZNIE.
Każde nagłe zahamowanie, ostry zakręt, czy samochód jadący zbyt wolno powoduje, że mam wrażenie, że zaraz umrę.
I dlatego wybieram komunikację miejską – owszem, może być irytująca, ale wolę to niż poczucie zagrożenia.
Co nie znaczy, że nie mam prawa nie krzywdząc nikogo (!) wyrazić swoje myśli, nawet jeśli są naładowane emocjami.
Irytacja to ludzkie uczucie i o ile nikomu nie robi krzywdy mam pełne prawo, a nawet powinność ją wyrazić – lepsze to, niż bym miała wybuchnąć i skrzyczeć niewinną osobę.
W każdym razie, pisząc ten wpis NIE MIAŁAM NA MYŚLI ŻE DZIECI NIE POWINNY JEŹDZIĆ TRAMWAJEM, a jedynie że W MIARĘ MOŻLIWOŚCI przedszkolanki powinny wynajmować autokary na wycieczki, bo 20 dzieci zapycha tramwaj. Przez to jakaś starsza pani musiała stać.