Dobry.
A raczej zły.
Pamiętacie zapewne, jak pisałam we wpisie o stereotypach, krzywdzących i bez podstawy.

Ale to co napiszę teraz, nie jest nawet warte porównania do nich.

Żarty, udawanie i memy z chorób psychicznych.

Upośledzenie, schizofrenia, zespół Downa.

Co?
Niepełnosprawność umysłowa jest TAKA SAMA, nie pod wszystkim względami, jak niepełnosprawność fizyczna.
Boli tak samo. Nie tylko chorą osobę, również jej bliskich.
Mam przyjaciółkę, której brat jest chory. Niepełnosprawny. Straciła go, dosłownie.
Nie jest tą samą osobą.
To ból rozrywający serce, taki, jakbyście stracili bliską osobę fizycznie.
A wysłuchiwanie naśmiewania się z tego boli jeszcze bardziej.
– Twój brat stracił osobowość, no jakie śmieszne, hahah!
To brzmi dokładnie tak dla mojej przyjaciółki. I to jest przykre. Cholernie. Społeczeństwo nie potrafi uszanować bólu ani cierpienia.
Można w ogóle uznać to za człowieczeństwo?

Byłam dzisiaj na grillu u znajomej. Nie wszyscy wiedzą, jednak jestem wegetarianką. Były jakieś szaszłyki warzywne, więc to je jadłam. Jest pewno ale. Mianowicie moja mama naprawdę dużo pracuje, przez co raczej dla mnie nie gotuje. Dzisiaj mama koleżanki dała jej taką okazję – zrobiły wspólnie jakiś tam bekon. Mamie naprawdę zależało, żebym spróbowała. Nie mam problemu ze zjedzeniem mięsa, po prostu nie smakuje mi i nie podoba mi się traktowanie zwierząt w taki sposób. Także mimo małych oporów, spróbowałam to. Wyplułam po dosłownie paru sekundach. Smak był nie dość, że nijaki i po prostu nic nie czułam, to jeszcze rozbolał mnie brzuch, a przecież tego nie przęłknęłam. W moim przypadku, smak mięsa jest zupełnie inny niż zapamiętałam go zanim przeszłam na wegetarianizm. Chcę tylko powiedzieć, że nie wszyscy weganie czy wegetarianie przechodzą na takie diety ze względu na „biedne zwierzątka”, tylko również przez zdrowie bądź upodobania smakowe. To stereotypy, więc proszę – jeśli ktoś chce żartować z tych diet, to nie w sposób wrzucający wszystkich do jednego worka.