trochę chaotycznych myśli i mojej słodko-gorzkiej życiowej prawdy
uświadomiłam sobie, jak bardzo nasz świat jest zły. ta teraźniejszość jest taka dziwna. oczywiście, nie zaprzeczam, ta myśl zawsze kłębiła się gdzieś w głowie, błądziła nie mogąc znaleźć swojego miejsca. już ma domek, w moim serduszku.
cały czas tylko pędzimy. pędzimy i narzekamy. żeby coś skończyć, coś zacząć, coś przynieść, coś odnieść, przyjść, pójść.
i uwaga — kto by się spodziewał, że o tym wspomnę —
nie zauważamy małych, ale pięknych szczegółów naszego życia. skoro możemy żyć (choć nie umknęło mojej uwadze i nigdy nie umknie, że nie zawsze chcemy) to wykorzystajmy tę okazję w pełni, dostrzegając nie tylko fizyczne błyskotki, ale również mentalne.
zimą narzekamy na mrok, który panuje wokół nas rankiem, gdy wstajemy dość wcześnie bądź wieczorem, kiedy to wracamy do domu. czy nie miło jest bez większego wysiłku obserwować wschód słońca? mieniące się kolory, kontrasty?
w każdej najdrobniejszej rzeczy znajdziemy coś, co nas irytuje, to oczywiste. ale jakby tak spojrzeć z innej perspektywy, hm?
idąc do szkoły nie spieszysz się, bo wyszedłeś na ostatnią chwilę? spóźnisz się, co? ok, może to się nawet przyczynić do tego, że nie dostaniesz się do „wymarzonej szkoły”. i będziesz tak pędzić? żeby coś skończyć i zacząć?
może zamiast tego przyjrzysz się powolnie spadającym listkom z drzew oraz jak w ciągu kilku miesięcy zmieniają się ich koloru? możesz to zaobserwować jesienią — właśnie jak zmierzasz w stronę szkoły (dla autobusowych podróżników, to mniej możliwe, wiem, sama nim jestem ;-;). wszędzie są detale, których nie widzisz (a może nie chcesz zobaczyć?). więc nie pędź tak :)
już się zamykam, moje oczywiste i nieoczywiste myśli oddalam od Was, więcej nie musicie czytać moich bzdet i rozkmin, które są jasne i każdy je już sobie uświadomił 💕
edit: narobiłam błędów, ale niech zostaną na dowód mojego pośpiechu :D