To jest beznadziejne
Za każdym razem jak się kłócę z rodzicami to matka rzuca tekstem ''ciesz się że cię nie bijemy'' i ja potem mówię coś w stylu ''no faktycznie teraz nie ale przecież jak byłam młodsza to dawaliście mi klapsy''. A oni następnie temu zaprzeczają… a ja to pamiętam dokładnie. Bo to nie była wtedy jednorazowa sytuacja że raz zrobiłam coś bardzo złego i mnie przewinęli przez kolano za to. Nie. To było kilka a nawet kilkanaście. Ja do tej pory pamiętam jak po takiej karze wchodziłam do wanny się umyć i mnie tyłek szczypał. Ale mimo że tak mówię oni zachowują się tak jakby tego nigdy nie było jakbym to sobie wymyśliła…

Uwierzcie mi że ja naprawdę staram się coś dla was napisać. Ale ja nie mam siły po prostu. Na nic. Dzisiaj praktycznie cały dzień leżałam i nic nie robiłam.
Cały czas dociera do mnie jak beznadziejna jestem. Jestem brzydka. Nie jestem najlepsza w klasie i nie mam przyjaciół.
Zawsze byłam tą najlepsza w klasie. Miałam najlepsze oceny i wszyscy nauczyciele mnie z tego powodu lubili. Ale ostatnio nie mogę się na niczym skoncentrować i trochę spadły mi oceny. Pani od polskiego mnie nie lubi. A nie dam rady się uczyć do kartkówek bo nie mogę się skupić.
W dodatku idą wakacje. Nie cierpię lata. Jest gorąco i trzeba chodzić w krótkich ubraniach żeby się nie ugotować. A ja po prostu tego nienawidzę. Te moje długie spodnie swetry i bluzy dają mi takie wrażenie bezpieczeństwa są taką tarcza ochronną. A teraz nie będę mogła ich nosić bez przegotowania sobie mózgu.
No i błagam przecież przegrałam życie już wyglądając tak jak wyglądam. Bo bez ładnego wyglądu do niczego się nie nadaję. Bo bez niego nie zostanę aktorką. A od zawsze było to moje marzenie. Dopiero niedawno uświadomiłam sobie że jest ono z kategorii niemożliwych. Przez to samo nie znajdę też pracy w żadnym programie i w ogóle tego typu. Chciałam jeszcze zostać pisarką ale to też ze mną jest niemożliwe. Z moją weną chodzącą sobie na wakacje i brakiem nowych pomysłów. I w ten oto sposób nie ma już zawodu na świecie który by mi się podobał. I jednocześnie do żadnego innego zawodu na świecie się nie nadaję.
W mojej rodzinie każdy też ma jakiś talent. Taką smykałkę do czegoś. Moje mama jest nauczycielką, wicedyrektorką. Tata ma ważną funkcję w hierarchii mojego zadupia. Ciocia jest radcą prawnym. Wujek pracuje w banku. Drugi wujek jeździ po świecie. Dziadek i babcia są znani w miasteczku z mięsa które robią. Druga babcia jest pielęgniarką którą znają wszyscy na tym zadupiu. Drugi dziadek jest elektrykiem. Brat cioteczny gra w piłkę nożną. Siostrą cioteczna chodzi na balet. Moja siostra tańczy śpiewa i gra na fortepianie w dodatku jest najlepsza w klasie i ma mnóstwo przyjaciółek. A ja zawsze miałam naukę i książki. A skoro teraz odpada nauka bo mój kilkuletni fart z wiedzeniem wszystkiego się wykorzystał to zostają mi tylko książki co jest nudne na tle rodziny.
No i nie mam też przyjaciół. A przynajmniej prawdziwych. Jedyną osobą którą mogłabym tak nazwać widzę maksymalnie 2 razy w tygodniu i to tylko w roku szkolnym. Inna jest fałszywa. Ale udaję że się z nią przyjaźnię. Bo gdyby nie ona nie miałabym nikogo. I mimo że jest ona mniej inteligentna i ma słabsze oceny to jest lepsza. Bo jest ładniejsza. Nikt jej nie wyśmiewa przez wygląd nikt tego nie komentuje nawet inaczej niż 'śliczna jesteś'. Chodzi na zajęcia do filmówki gdzie robi furorę. Ma kilkadziesiąt obserwacji na jakiejkolwiek platformie. Ma mnóstwo znajomych. Zmienia chłopaków (i dziewczyny) jak rękawiczki. I zazdroszczę jej tego wszystkiego. Zazdroszczę. Bo ja tak nie mam. Bo mnie wyśmiewają przez wygląd. Bo ja siedzę tylko w domu bo nie nadaję się na ekran telewizora. Bo ja nie mam tylu przyjaciół. Bo z nikim nigdy nie byłam z czego też się niektórzy śmieją. Bo jestem beznadziejna. Bo nie mam nikogo komu mogłabym się wygadać.
Bo ja po prostu chcę się do kogoś przytulić. Ale nie do kogoś z rodziny. Nie do moich ''koleżanek''. Ale nie umiem poznawać ludzi. I już nie wiem co ja robię nie tak. I w mojej głowie wiecznie dźwięczy jak mantra tylko ''Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?''. A ja nie umiem na to pytanie odpowiedzieć. I wiecznie mam tylko wrażenie że to moja wina. I że powinnam przepraszać każdego kogo choćby minęłam tylko na ulicy za to że po prostu żyje.
Bo już nie daję rady.