Uh… mamy 2019, więc w tym roku pełnoletność osiągnęłaby pewna niewinna osoba spokrewniona ze mną. Osoba, której nigdy nie poznałam, gdyż odeszła z tego świata zanim zdążyła samodzielnie postawić pierwszy krok. Jak mówiłam, ten członek mojej rodziny umarł jeszcze przed moimi narodzinami, a jedyne miejsce, w którym się z nim spotkałam to cmentarz. Mimo to, wiecie, bardzo chciałabym mieć go „przy sobie”. Na swój sposób brakuje mi go w moim życiu. Wiem, że kochałabym go tak mocno, jak kocham jego młodszego brata. Mam łzy w oczach kiedy to piszę, bo zastanawia mnie, co złego zrobił przez te nieliczne dni swojego dziecięcego życia, że nie możemy świętować z nim żadnych jego urodzin? Ten chłopak byłby teraz już prawie dorosłym, fajnym facetem.
Naprawdę, dlaczego tak małe stworzenia jak kilkunastodniowe dzieci kończą w taki sposób? Za błędy rodziców? Nie, nie wierzę.
Ale… kiedy byłam młodsza, moja babcia zawsze tłumaczyła mi, że jest on moim aniołem stróżem i… chcę, żeby tak było
Wyobrażam go sobie, jak siedzi ze mną na tych wszystkich rodzinnych spotkaniach, ale… tam jest lepiej niż na ziemi, więc wiemy, że teraz na pewno jest szczęśliwy👼💙