''Kiedy poczujesz na własnej skórze choć trochę zła od życia, ludzi, wszystko zaczyna wydawać się takie pesymistyczne, okrutne, bezwzględne…
A najgorsze to gdy zamykamy się w sobie, bo nie potrafimy nikomu o tym co czujemy powiedzieć. Albo co gorsza… Nie mamy nawet komu.
Nagle zaczyna Ci ciążyć taki okropny ciężar na sercu, to uczucie nie do zniesienia. To tak boli.
Chcesz płakać, krzyczeć, wtulić się komuś w ramię, usłyszeć zrozumienie z jego ust.
Ale nie możesz – musisz to w sobie tłumić, wieczorami cichutko łkać do poduszki tak, aby nikt mnie nie usłyszał… Nikt się nie dowiedział.

Czasem zazdroszczę tym dobrym duszyczkom, które mimo tego całego piekła na świecie mają wiarę – ten niewielki promyczek nadziei, który noszą w sercu. Takie osoby potrafią podnieść na duchu, sprawić, że mimo wszystko starasz się przetrwać – dla tego właśnie promyka, dla tego uśmiechu na twarzy, dla tych iskier w oku, dla tej tryskającej żywo energii i radości.''

A~