pierwsza w nocy

oficjalnie śpię od jakiś dwóch godzin- nie oficjalnie zabrudziłam swoimi łzami z jakieś 20 kartek książki

chyba ciut mi lżej jak się tak wypłakałam- ale zabolało mnie uwizualizowanie staczania się i popadanie w depresje

na początku książki myślałam ,że to jakaś normalna książka o jakiejś za bardzo przepęłniąną optymizmem dziewczynie ,a nagle bum wszystko się wali

uświadamia sobie wiele rzeczy i że żyła dając dużo innym i nic sobie

kurde jak ona siedziała w tym swoim pokoju mówiąc o swojej mamie którą zamordowali ,widziałam przed oczami moją mame której praktycznie nie widuje

niby mnie kocha ale.. no wiecie jakoś czuć że ona już nie chce być przy tacie *nie wiem jak to opisać*

poprostu zaczełam w tej dziewczynie dostrzegać sb i płakać razem z nia kiedy czytała haiku od takiego weterana ja myślałam że muszę spróbować terz utrzymać momęt w takim czymś jak zdjęcie- teraz sobie zdaje sprawe że przecież pisze wiersze wyrzalając z sb wszystko uchwytując jeden momęt-

nawet teraz poleciało mi pare łez po policzku

kończąc- nie skończyłam jeszcze tej książki

zaraz to zrobię- ale powiem coś ciekawego podniosła się bo jej pies umiera-

chyba sama spróbuje zgadnąć czy u mnie metafora nowotworu psa już nastąpiła czy następuje ,a może nastąpi?

nie wiem

pierwsza trzydzieści

oficjalnie śpię
oficjalnie wstaje za niecałe trzy godziny- o czwartej siedemnaście

chce zobaczyć wschód słońca

powodzenia tym którzy będą mnie budzili