Napisałem swój pierwszy autorski wiersz pt. „Intens” 🖤

Stworzyłem go pod wpływem weny i szlifowałem na tyle, aby być z niego usatysfakcjonowanym 😃
I jestem 😁

Zapraszam do czytania i skomentowania, jak wam się spodobał mój wiersz 😉

Wyobraź sobie, że chwilę po przeczytaniu tego wpisu stracisz świadomość i po pewnym nieokreślonym czasie obudzisz się we własnej, ciemnej, zimnej i ciasnej trumnie z poprzedniego wcielenia.

Obrócisz głowę w prawo i zauważysz, że nie jesteś w niej sam, obok Ciebie leżą szczątki Twojej małżonki/Twojego małżonka, z którym Cię razem zakopano w jednym grobie, bo zginęliście razem, ale już nie pamiętasz gdzie i jak. Z niego/z niej już nic nie zostało, z resztą z Ciebie też nie, jesteś tylko szkieletem z resztkami mięsa, który tylko obrócił swoją głowę, żeby spojrzeć, gdzie jest.
Z resztą Twój towarzysz zrobił to samo – obrócił swoją czaszkę z czarnymi ślepiami, aby na Ciebie spojrzeć, i tak patrzycie na siebie… jego żuchwa się porusza, jakby chciał coś Ci powiedzieć, ale nie może… i tak patrzysz w jego czarne ślepia, jest cicho i dziwnie, możesz poruszać jedynie czaszką i żuchwą. Czaszka Twojego towarzysza nadal jest skierowana w Twoją stronę i lekko drga. Dostrzegasz na niej kilka małych robaków pomiędzy resztkami zębów. Jesteś jak sparaliżowany, nie czujesz niczego oprócz zimna i śmiertelnej ciszy.
Gaśnie światło i odzyskujesz świadomość jako Ty z teraz. Po chwilowym ocknieniu i szoku, jaka jest Twoja pierwsza myśl? Myślisz, że ktokolwiek uwierzy w to, co Ci się przydarzyło?
Wyobraź sobie tę sytuację tak po własnemu!

I ta myśl – jeśli nie pochowają cię z małżonkiem, to przez wieczność będziesz leżeć w trumnie wyłącznie sam. Sam ze sobą, tylko ty, twoje kości, twoje gnijące mięso, przerażająca cisza w skrzyni, w której się znajdziesz.
A co jeśli doświadczysz po śmierci takiego przebłysku świadomości?
Albo umrze twoje ciało, a świadomość zostanie na zawsze (ale wzrok i jakiekolwiek czucie w ciele już nie).
Osobiście wykluczam „wędrówkę” świadomości. Uważam, że jest ściśle powiązana z mózgiem.

Ale przecież możemy urodzić się ponownie jako całkiem inne istoty, w całkiem innej przestrzeni. Wtedy będziemy mieli nową, nowo narodzoną świadomość. Nie ma przeciw temu przeszkód.
Taka nieskończona reinkarnacja. Życie za życiem. Większość tych żyć to tylko szare żywoty. Może po swojej śmierci urodzę się i umrę godzinę po porodzie. No pech, nikt tego nie kontroluje. I tak ten cykl wcieleń będzie trwał wieczność. Na 1000 moich wcieleń 451 będzie udanych, 366 nieudanych, 169 zwykłych, a 14 pozostałych wyjątkowych. I tak ten cykl życia po życiu (który jest zupełnie przypadkowy i nie kontrolowany przez nikogo) będzie trwał wiecznie, dopóki będą żyły jeszcze jakieś organizmy.

Osobiście wierzę w taką wersję reinkarnacji. Uważam, że jest najbardziej realna, nie ma w sobie magii, fantazji i bóstw, niczego nam nie obiecuje i wydaje się, że tak właśnie będzie. W końcu i tak nie będziemy ich pamiętać.