Cztery lata temu z Realem Madryt pożegnał się Iker Casillas. Po 25 latach w stolicy Hiszpanii, od najmłodszych kategorii wiekowych, do kapitana z drugim najdłuższym stażem w historii klubu i wygraniu wszystkiego co możliwe, zakończyła się pewna epoka. Zakończyła się gorzko.

Era Mourinho w Madrycie, atmosfera nieprawdopodobnego napięcia i wzajemnych kwasów. Posądzenia o bycie kretem w szatni, bo partnerka Casillasa jest dziennikarką. Fakt faktem, nie był wówczas Iker w formie, był od niej daleki. Tak, widać było po nim, że źle znosi konkurencję, po tylu latach bycia niekwestionowanym numerem jeden.

Ale taka postać zasłużyła na lepsze pożegnanie. Miał przekonywać, że sam wybrał sposób odejścia, że nikt go nie wypychał. Trudno mi w to wierzyć, ale cóż, stało się. Ostatnia konferencja, sam przeciwko dziennikarzom, gdy nie wytrzymał i popłakał się. Potem na szybko zorganizowana wystawa pucharów na murawie Bernabéu. I tyle. Przykro, że tak ten związek się zakończył.

Do tej pory, ilekroć oglądam pożegnalną konferencję Ikera, zawsze ściska mnie w gardle. Autentycznie niemal płakałem, gdy widziałem jak on nie mógł powstrzymać łez.

Zawsze będę mu wdzięczny za wszystkie piękne momenty w Realu Madryt.

Wczoraj kolejny ważny krok w życiu osiągnięty – obroniłem licencjat :) Można powiedzieć, że „dorosłe” życie zaczyna się na poważnie :d