"„TRAUMA. Mam traumę. Proszę, pomóż.”
Następnego dnia. Wspólna kuchnia. Świt.

Litwa siedzi przy stole, z kubkiem kawy w dłoniach. Zaspany, w piżamie, wygląda jakby jeszcze śnił. Albo miał nadzieję, że śni.

Drzwi otwierają się z hukiem.

Łotwa wpada jak torpeda.

— LITWA. Musimy. Porozmawiać.

Litwa nie rusza się nawet o milimetr.

— Łotwa, jest szósta rano…

— TO NIE CZAS NA GODZINY. TO CZAS NA KRYZYS.

— Co się stało?

Łotwa zbliża się powoli, jak żołnierz niosący granat, który już się odbezpieczył.

— Widziałem… ich.

Litwa marszczy brwi.

— Kogo?

Łotwa siada. Dramatycznie. Chwyta Litwę za rękę.

— Estonię.
— I Finlandię.
— Razem.
— Pod jednym kocem.
— DOTYKALI SIĘ.

Litwa potrzebuje kilku sekund, żeby przetworzyć.

— …Dotykali się?

— JAK PARA. JAK W FILMACH. JAK W OPERATORZE TELEFONII KOMÓRKOWEJ, GDZIE MÓWIĄ „ZOSTAŃCIE W KONTAKCIE”."

"— Kłamiemy. — Litwa nawet nie waha się z odpowiedzią. — Kłamstwo jest teraz patriotycznym obowiązkiem.

— Punkt czwarty — dodał Estonia, marszcząc brwi. — Czy to w ogóle jest legalne?

Łotwa zamrugał.

— Zależy, w którym ustroju…

— Punkt piąty — Litwa: — Jesteśmy zgubieni."