Stawiam banalnie proste stwierdzenie: Początki zwykle bywają inne.

Rzecz tkwi w tym, że to ten jeden z najlepszych rodzajów odmienności, bo pozwala nam samym dobierać właściwe puzzle i karmiąc się czasem, ułożyć układankę pełną doświadczenia.

Pierwsze opowiadania tworzyłam pod wpływem ekscytacji, że znalazła się moja skromna, ale własna publiczka, która naprawdę była gotowa czytać niezbyt wyszukane bazgroły spod mojego pióra.

Jakiś czas później miejsce euforii i zdziwienia skradł lęk. Obawa, że rozbłysnę za jasno jak na swoje kruche serce i posypię się niczym mury Babilonu. Przede wszystkim: paniczny strach przed opinią, którego ciężkie ramiona mnie tuliły, odbierał mi powietrze.

Teraz nawet w etapie mojego ,,pisarstwa” przyszedł czas na prawdziwą mnie. Odważniejszą niż kiedykolwiek, szczerą. Powoli, starannie szlifuję kawałki własnego jestestwa, cegiełka po cegiełce wznosząc coraz wyżej wieżę z elementów, które już po części w końcu zdobyłam – świadomości tego, kim jestem.

Im nowsze opowiadanie, tym więcej m n i e możecie w nich dostrzec. Potrzebuję zwykłej chwilki, której w na razie nie mogę jeszcze złapać, na przekształcanie tego w słowa.

If I can dream long enough, you’d tell me I’d be just fine