The One Where Shadow_Lady Says Goodbye.

Czasem czuję się jak wzorcowy niewdzięcznik, skoro marzenia, które kiedyś wydawały mi się wręcz nierealne, mam dziś na wyciągnięcie ręki, a otaczający mnie ludzie obdarzają dobrocią, na którą nie zasługuję. Do tego z jakiegoś powodu stale odczuwam pustkę, bo marne plasterki nie pomogły na pewne braki. Ale nie mogę się żalić, skoro sama upodobałam sobie zabawę w króla ciszy. Celem tego wpisu jest tylko pożegnanie, bo nie lubię odchodzić bez słowa. Nie z miejsc, którym sporo zawdzięczam.

„Żyjemy. Byle do piątku, byle do świąt, byle do wyjazdu, byle do lata, byle jak.”

I tak ja, odliczam dni do weekendu, świąt, od dawna moją motywacją do wstawania rano staje się niemal jedynie bliskość mojego najpiękniejszego, upragnionego listopada.

Podobno każdy z nas jest władcą własnego losu. Zawsze wierzyłam, że mogę być kim tylko zechcę. Sporo się zmieniło, nie ukrywam, ale koniec końców chyba nie porzuciłam tego przeświadczenia. W ostatnim czasie po prostu nie jestem w stanie udźwignąć życia prywatnego, więc udawanie, że daję sobie radę z podtrzymywaniem internetowego wizerunku, już nie tylko w procesie twórczym gubi swój sens. Nie jest to stan chwilowy, a decyzja zapadła parę miesięcy temu. Przyszedł zatem mój czas, wyruszam na poszukiwanie własnego Wielkiego Być Może.

Jeszcze jakiś czas temu spodziewałabym się po sobie, że podobną wiadomość zawarłabym pomiędzy ckliwymi podziękowaniami, które i tak zostałyby już całkiem zapomniane po paru chwilach, by odejść z właściwie ogłoszoną sprawą. Dziś żegnam się w tym oczywiście przydługim wpisie, jak na Shadow Lady przystało – przyszłam po cichu, znikam równie niezauważona.

Może kiedyś wrócę gdzieś z „Kręgiem Przyblakłych Oczu” – opowiadaniem, którego cel może być nie do końca zrozumiały? Albo zdmuchnę kurz na zapomnianym zamiłowaniu do pisania, posługując się dłuższą historią z wątkiem kwiatów i sztuki, którą chciałam napisać od kiedy tylko zaczęłam cokolwiek tu tworzyć, ale zawsze bałam się, że umiejętności nigdy nie dogonią wizji?

Czułabym się wybrakowana, nie zaglądając nigdy więcej do dzieł moich ulubionych autorek, pozostawiając parę kontaktów, które i tak nadszarpnęłam w zbyt dużym stopniu. Dlatego obiecuję zaglądać tu czasem. Ci, co znają mnie bliżej, będą wiedzieli, że to jestem właśnie ja. Może nawet kiedyś zostanę rozpoznana przez kogoś w komentarzu pod inną nazwą?

Nie mogę zastosować spersonalizowanych podziękowań, gdyż duża część z tych osób nigdy by ich nie przeczytała. Fakt, że lista nie miałaby końca, też ma jakieś znaczenie. A przy tym chciałabym skierować swoje słowa do wszystkich, nie chcę nikogo pominąć. To właśnie przez ten ostatni rok zyskałam tyle pewności siebie, że sama bym się nie poznała. Z całego serca dziękuję za porady, inspirację, obecność, ciepłe słowa i szczere uśmiechy. Dziękuję za sztukę. Dziękuję za zrozumienie. Nie mniej przepraszam, że gdy Wy dla mnie byliście, ja nie zawsze. Przepraszam za każdą rozmowę, na którą nie miałam siły, za każde zapomnienie.

Po stokroć dziękuję, dziękuję, dziękuję.

Ostatni raz:
~ Ukryta w cieniu

Stawiam banalnie proste stwierdzenie: Początki zwykle bywają inne.

Rzecz tkwi w tym, że to ten jeden z najlepszych rodzajów odmienności, bo pozwala nam samym dobierać właściwe puzzle i karmiąc się czasem, ułożyć układankę pełną doświadczenia.

Pierwsze opowiadania tworzyłam pod wpływem ekscytacji, że znalazła się moja skromna, ale własna publiczka, która naprawdę była gotowa czytać niezbyt wyszukane bazgroły spod mojego pióra.

Jakiś czas później miejsce euforii i zdziwienia skradł lęk. Obawa, że rozbłysnę za jasno jak na swoje kruche serce i posypię się niczym mury Babilonu. Przede wszystkim: paniczny strach przed opinią, którego ciężkie ramiona mnie tuliły, odbierał mi powietrze.

Teraz nawet w etapie mojego ,,pisarstwa” przyszedł czas na prawdziwą mnie. Odważniejszą niż kiedykolwiek, szczerą. Powoli, starannie szlifuję kawałki własnego jestestwa, cegiełka po cegiełce wznosząc coraz wyżej wieżę z elementów, które już po części w końcu zdobyłam – świadomości tego, kim jestem.

Im nowsze opowiadanie, tym więcej m n i e możecie w nich dostrzec. Potrzebuję zwykłej chwilki, której w na razie nie mogę jeszcze złapać, na przekształcanie tego w słowa.

If I can dream long enough, you’d tell me I’d be just fine