To jest właśnie ten zapowiadany wpis. Przeczytaj uważnie. Jeśli nie lubisz dużo czytać, przejdź na koniec.

"Co pani dolega?" – zapytała lekarka wychodząc z gabinetu i patrząc na liczbę osób oczekujących.
"Pękła we mnie tętnica, przez którą nie potrafię robić tego, czego pragnę…" – wyznałam ze smutkiem.
I na tym polega mój problem: coś we mnie pękło. Pękło i nie potrafię tego naprawić. Przez to nie umiem wykonywać rzeczy, które przed paroma latami sprawiały mi największą satysfakcję, a mowa tutaj o… pisaniu.
Kilka tygodni, a raczej miesięcy, temu podjęłam decyzję, że będę tu wrzucała opowiadania i wiersze oraz różne inne prace wykonane przeze mnie.
Obserwowałam swoją wenę do pracy przez ostatnie 2 tygodnie i pojawiła się u mnie tylko raz. To zdecydowanie za mało w porównaniu z tym, co było 4-5 lat temu, kiedy wena przychodziła mi kilka razy dziennie.
Piszę od 10 roku życia, od momentu, w którym pani z polskiego zadała nam do domu opowiadanie twórcze.
Zrozumiałam, że to mnie przyciąga jak magnez, dlatego zaczęłam pisać własne historie inspirowane innymi oraz wiersze.
Po 5 latach przygody i adrenaliny jestem już nastolatką i szczerze? Mam inne sprawy do załatwienia.
Moją wenę przygniótł zabójczy czas – ciągle mnie dręczy.
Kiedy miałam 10 lat miałam czas na wszystko. Nje było wyjść ze znajomymi, zakupów, konkursów, walki o oceny i dużej nauki.
Moje życie diametralnie się zmieniło od 6 klasy, czyli od 13 roku życia – spora ilość materiału, znajomi i wyjścia z nimi oraz walka o najlepszą pozycję w klasie na najlepsze oceny.
Teraz gdy kończę podstawówkę myślę: co by było, gdybym nie pisała? Co by było, gdybym nie posiadała tej pasji?
Wcześniej rozmyślając o tym uważałam, że moje życie byłoby pełne nieszczęścia i nudy, natomiast obecnie: nic by się nie zmieniło.
Pisanie było moją pasją i moim życiem. 4-5 lat temu spędzałam co najmniej 3 godziny dziennie na tworzenie historii, a teraz – zaledwie 20 minut.
Nie wiem co się ze mną stało, ale wiem, że to już we mnie wygasło i najprawdopodniej – wyrosłam z tego.
Nigdy nie zapomnę tego podekscytowania, kiedy zasiadłam nad kartką i zaczęłam pisać. Teraz się to zmienia i kiedy siadam nad kartką uważam to za przymus.
Stworzyłam wiele opowiadań, powieści i wierszów i teraz – nie chce mi się.
Krótko mówiąc – wena we mnie wygasła, jakby ktoś zgasił lampkę w sypialni wieczorem. Zrobił to czas-zabójca, przez którego nie mam możliwości poświęcać wiele czasu na moje twórczości.
Nadal uważam pisanie za pasję, ale nie taką, jak dawniej. Po prostu jest.
Nie myślcie, że odejdę, nie ma takiej opcji. Chcę nacieszyć się trochę życiem na tej stronie.
Będę wciąż wrzucać opowiadania, wiersze i inne, ale nie w sporej ilości. To się zmieni.
Ponadto będę mniej aktywna, co również się zmieni w najbliższym czasie.
Przez cały tydzień mnie tu nie będzie. Wrócę tutaj za dokładnie tydzień. Potrzebuję przerwy od tego wszystkiego.

Wybaczcie mi za to. Mam nadzieję, że się z tym pogodzicie, że nie będziecie mieli zbyt dużo opowiadań i serii oraz coraz mniejszą aktywność waszej Happy. Ale potrzebna jest mi przerwa.
Będę aktywna na pv, więc jak coś to pisać.

Miłego dnia, nie martwcie się, wrócę!

~happy