Prawdziwa historia Izuku Midoriyi | 1

Od zawsze różni ludzie się z mnie nabijali. Byłem wyrzutkiem, bo nie miałem daru.

Żadnego. Załamało mnie to totalnie, bo chciałem zostać bohaterem. A wszystkim, którzy kiedykolwiek się ze mnie nabijali, poprzysiągłem krawą zemstę. Niektórzy powiedzieli by, że to nie w moim stylu, ale te komentarze bardzo bolały. A rana ciągle się otwierała. Był taki jeden, Katsuki Bakugo. Strasznie zaszedł mi za skórę. A ja ciągle zastanawiam się, jak dać upust mojej złości.

Na świat. Na wszystkich tych, którzy mnie zranili.

☆Tomura Shigaraki POV☆

Złoczyńca uśmiechnął się, popijając whisky w swoim barze. Obserwował Midoriyę od dłuższego czasu i widział jaką goryczą był przepełniony chłopak. Szczerze, nie dziwił mu się.

ーGdyby dobrze go poprowadzić, mógłby zostać złoczyńcą wszechczasówー Shigaraki znów się uśmiechnął na sąmą myśl takiego przedsięwzięcia.

Od razu wpadła mu myśl do głowy. A może by tak.... naprawdę to zrobić? Nie byłaby to już mrzonka, którą Tomura wypowiadał, za każdym razem, gdy chciał się uśmiechnąć.

Tak. To był dobry pomysł. Tylko jak przekazać mu miejsce spotkania?

...

☆Izuku POV☆

Midoriya wygrzebał się z łóżka, wyciągnął rękę w kierunku szafki nocnej, na której stał budzik, wydający teraz niemiłosierny pisk. Chłopak grzmotnął w niego z całej siły, tak by wreszcie się uciszył. Podziałało. Poleżał jeszcze chwilę w łóżku, ale gdy budzik znowu zadzwonił, nie zdzierżył tego i wstał. Ubrał się w jeden z swoich garniturów, wziął teczkę z dokumentami i wyszedł z domu ー jak zwykle, bez śniadania.

Po chwili dotarł do kancelarii w której pracowałー bo tak, był prawnikiem. Usiadł przy swoim brązowym biurku, i zaczął mozolną pracę wypełniania papierków.

Po paru godzinach ktoś zadzwonił dzwonkiem i wszedł do drzwi ー tą osobą okazała się urocza dziewczyna w jego wieku. Blond grzywka swobodnie opadała jej na czoło, a z dwóch koków ułożonych po bokach głowy streczały niesforne kosmyki. Jej oczy zwęziły się na chwilę gdy go zobaczyła. Po chwili Izuku zorientował się kto to jest; była to nie kto inny, jak Himiko Toga w własnej osobie.

ーJak się tu dostałaś?ー Zapytał; w jego głosie było słychać napięcie, nadwyrężające mu struny głosowe.

ーOh, to nic takiego. Liga ma swoje sposoby. A teraz, chodź za mnąー Odpowiedziała swoim charakterystycznym, słodkim głosem, i usmiechnela się przyjaźnie.

ーCo...?ー Tylko tyle zdołał wykrztusić, zanim Himiko pociągnęła go za rękaw, a on wywalił się na podłogę, i stracił przytomność.

Obudził się w tajemniczej, ciemnej uliczce, na której nie było nikogo, oprócz Shigarakiego i Himiko.

ーCo ty mu zrobiłaś? Miałaś przprowadzić go chętnego do rozmowy, i co najważniejszeー przytomnego!ー Kończąc to zdanie Tomura prawie krzyknął. Himiko skuliła się lekko, ale jej ekspresja twarzy nadal pozostała niewzruszona.

ーChętnego do rozmowy......co?ー Izuku Szepnął, pełen lęku i niepokoju.

Jednak nie był związany, ani w żaden sposób unieruchomiony, co prowadziło do jednej konkluzji... naprawdę nie chcieli mu nic zrobić?

ーWitaj, Midoriyaー Powiedział Tomura, gdy wreszcie zauważył, że chłopak jest przytomnyーChciałbym Ci złożyć propozycjeーkontynuował uroczystym tonemーPrzystąp do Ligii Złoczyńców. Dostaniesz swój darー i co najważniejsze, będziesz miał sznase zemścić się na swoich wrogachーDokończył bez ogródek.

ーDar?ー Izuku zastygł, nie mogąc wykrztusić słowa.

Przystąpić....do seryjnych morderców? Mieć swój własny dar? Zemścić się na swoich wrogach? Tak, to brzmiało kusząco...jego złosć, smutek, zniszczona psychika, której nabawił się przez to wszystko....wreszcie mógł to wyrzucić z siebie.

Midoriya wstał z chłodnego bruku, i spojrzał Tomurze w oczy.

ーPrzystaje na tą propozycjęーPowiedział, sam zaskoczony swoją decyzją.

CDN

Zaznacz poprawną odpowiedź, aby przejść do następnego pytania.

Reklama