Życie z diabłem...

Ten dzień był zimny. Dziewczyna stała i wpatrywała się w jeszcze chłodniejszą , kamienną płytę z wyrytym imieniem i nazwiskiem jej najlepszego przyjaciela. Jej oczy były puste . Najpierw nie dotarło do niej to , co się stało. Dopiero po chwili zrozumiała, i upadła na kolana szlochając. Przez całe życie, błagała tylko o jedno. O jedną osobę, która będzie jej bliska . I tą osobę otrzymała. Miał na imię Kai , i zawsze był obok . Był jedyną ważną osobą w jej życiu. Teraz , gdy go nie było , czuła się tak , jakby do jej płuc wlewało się coś ciężkiego i lepkiego, przez co nie mogła wręcz oddychać. Oparła się o grób.
😭
Dalej

- co ja mam teraz , kurde zrobić co ?! Jak mogłeś mnie tak zostawić..? - łkała wciąż siedząc przy nagrobku. - błagam, Boże, Diable, jeśli istniejecie, oddajcie mi go... Weźcie co chcecie , zróbcie że mną co chcecie , ale go oddajcie - szeptała zdartym od płaczu głosem . A wtedy , niebo się złamało, a dziewczyna zobaczyła sylwetkę w czarnej pelerynie. Wszystkie kwiaty dookoła zwiędły, a zwierzęta czym prędzej uciekły. Nastała cisza. Spod kaptura wyłoniło się dwoje czerwonych jak krew oczu , spoglądających na nią znudzenie . - ludzką dziewczyno , czyżbyś pragnęła go z powrotem? - tak ! - wypaliła bez zastanowienia - a więc dobrze . Oto moje warunki : Ja oddam ci tego człowieka, ale tylko na miesiąc. Jako zapłatę, wezmę twoją duszę. Warunków nie wolno negocjować. - zgadzam się - powiedziała bez namysłu. I to był jej błąd. Oczywiście, diabeł przysłał jej Kaia, ale miesiąc upłynął zbyt szybko. - to koniec.- powiedział w pewny spokojny na pozór ranek .- miesiąc już minął. Muszę odejść. Przepraszam. Wtedy dziewczyna sobie przypomniała, i znów zalała ją fala smutku, a z jej oczu popłynęły rzeki łez. Wtedy usłyszeli pukanie do drzwi , a dziewczyna zobaczyła, że Kai zniknął. Została tylko to sylwetka , w czarnej pelerynie...