Potrzebuję Cię[10]

*Perspektywa Leo*

Kiedy dotarło do mnie, to co właśnie się wydarzyło, wybiegliśmy z domu, w poszukiwaniu Alex, ale powoli traciłem nadzieję. Minęła już 3 godzina poszukiwań, i zostało tylko jedno miejsce, tory kolejowe. Było to dosyć daleko, więc Charlie nas zawiózł...

*Twoja Perspektywa*

Tory kolejowe były daleko, więc szłam tam dosyć długo, a w dodatku bardzo wolno. Kiedy byłam już na miejscu, okazało się że dopiero za pół godziny jest najbliższy pociąg. Postanowiłam przejść się w kierunku peronu, bym nie myślała nad tym co właśnie chciałam zrobić. Kiedy byłam już na miejscu, było sporo osób, nawet kilku moich lub chłopaków z BaM fanów. Zapewne domyślili się co zamierzam zrobić. Paru nawet nagrywało to wszystko, co bardzo mnie zabolało. Nadjeżdżał pociąg, słychać było z daleka, weszłam na sam środek torów, i czekałam na to mam się stać. Z każdą sekundą moja twarz była coraz bardziej mokra. Pociąg był już bliżej, kiedy poczułam mocne szarpnięcie, i zostałam ściągnięta z torów...

*Perspektywa Leo*

Nie znaleźliśmy ją na torach, nie miałem już siły, kiedy wpadła na mnie jakaś dziewczyna, przez co oboje się wywaliliśmy. Była cała zapłakana.

[L]-Co się stało?

[Dzw]-Moja idolka właśnie próbuje się zabić!

Mówiła to przez łzy.

[Chr]-Kto taki?

[Dzw]-Alex....

[L]-Gdzie?!

[Dzw]-Tam, na peronie.

Kiedy to usłyszałem od razu tam pobiegłem....

*Twoja Perspektywa*

Zaraz po tym jak poczułam te mocne szarpnięcie, pojechał pociąg.

[L]-Alex...

Dopiero wtedy popatrzyłam na osobę, która właśnie mnie uratowała. Miałam kolejne łzy w oczach, Leo mocno mnie trzymał, i przytulał do siebie.

[L]-Alex, przepraszam, wybacz mi...

[Ty]-....

Nie mogłam nic powiedzieć przez łzy. Po chwili przytulili mnie także Charlie i Chloe. Byłam w szoku po tym wszystkim, nie miałam przecież po co żyć, a on mnie ratuje. Moje nogi były jak z waty, wtedy Leo wziął mnie na ręce, i zaniósł do auta, a następnie usiadł obok mnie. Trzymał mnie cały czas mocno, a ja nie wiedziałam co mam powiedzieć. W końcu auto ruszyło, i podjechaliśmy pod jakiś sklep.

[Chr]-Idę z Chloe kupić coś do jedzenia, i coś na uspokojenie, zaraz wracamy.

[Chl]-Leo, zajmij się nią.

[L]-Okey.

I wyszli, w końcu Leo przestał mnie głaskać po głowie i podniósł w taki sposób, że siedziałam bokiem na jego kolanach.

[L]-Alex, obiecaj że tego więcej nie zrobisz..

[Ty]-...

[L]-Księżniczko?

[Ty]-Nie powinnam żyć...

[L]-Dlaczego tak uważasz?

[Ty]-Widziałeś filmik?

[L]-No tak. Ale to nie jest twoja wina.

[Ty]-Gdyby nie ja, miałam bym teraz tatę, młodszego brata, i Maxa.

[L]-To nie jest twoja wina.

[Ty]-To niby czyja?

[L]-Niczyja.

[Ty]-...

[L]-Czy to prawda, że...?

[Ty]-Że jestem w ciąży? To chciałeś powiedzieć?

[L]-Tak, a więc?

[Ty]-Tak, jestem w ciąży..

Mówiłam przez łzy, najbardziej bałam się teraz tego, że Leo nie będzie chciał tego dziecka, że mnie porzuci...

[L]-Poradzimy sobie.

[Ty]-Dziękuję...

[L]-Proszę, nie płacz już.

Starałam się uspokoić, ale to nie było takie łatwe, po chwili siedzenie zasnęłam na kolanach Leosia.

...

....

*Następnego dnia*

Obudziłam się, i dopiero wtedy zauważyłam, że jestem w objęciu Leosia, a na dodatek on nie spał.

[Ty]-Hej.

[L]-Hej. Dobrze się spało?

[Ty]-Dobrze, a tobie?

[L]-Alex, muszę wiedzieć czy między nami jest wszystko okey? Ja przepraszam cię, wrócisz do mnie?

[Ty]-Nie ma niczego na świecie, czego pragnęła bym bardziej.

Pocałowałam go, a on odwzajemnij pocałunek. Chciałam aby ta chwila trwała wiecznie, ale on odsunął się ode mnie, i uśmiechał.

[L]-Teraz musisz uważać na siebie.

[Ty]-Leo, ciąża to nie choroba.

Już miał coś powiedzieć, kiedy usłyszeliśmy krzyki na dole, rozpoznawałam ten głos. To była mama. Już miałam wyjść z łóżka, kiedy zorientowałam się że jestem w jakiejś piżamce.

[Ty]-Leo, kogo ta piżamka?

[L]-Chloe. Poczekaj pójdę do niej po jakieś ubranie.

[Ty]-Okey.

Po chwili krzyki ucichły, a Leo przyniósł mi ubranie, i pocałował w policzek.

[L]-Czekamy na dole.

Ubrałam się w to co mi przyniósł i zeszłam na dół.