Dzisiaj był piękny dzień. Z jednej strony cieszyłam się, a z drugiej nie. Moi rodzice wymyślili sobie, że dzisiaj pojedziemy do Oxfordu. Chcieli zobaczyć czy za pięć lat przyjmą mnie na studia. Jestem wzorową uczennicą, ale nie patrzę aż tak daleko w przyszłość. Na razie jestem tylko zwykłą siedemnastolatką… Mam na imię Kriss i mieszkam w Londynie. Tak naprawdę moje pełne imię to Krissinda, ale mojego pełnego imienia używa tylko dyrektor, albo rodzice kiedy są na mnie niezwykle źli. Dzisiaj jest pierwszy września. Cieszę się, bo ominie mnie szkoła, ale niestety nie spotkam przyjaciół. To nie jest już miłe, bo całe wakacje nie widziałam się z Vanes. Jest ona moją najlepszą przyjaciółką. Mieszka pod Londynem w małej wiosce, a ja w centrum, w dużym penthousie. No i jakoś nie miałyśmy czasu by się w te wakacje spotkać. Teraz właśnie jestem na stacji kolejowej Kings Cross. Przypomniałam sobie, że nasz pociąg odjeżdża z peronu dziewiątego. Mimo, że mamy świetne auto mama uparła się, żebyśmy jechali pociągiem. Oparłam się o ścianę. Kiedy uświadomiłam sobie, że jest jakaś dziwna zapadłam się w nią jakby była z wody. Nie zdążyłam nawet krzyknąć. Nagle znalazłam się na jakimś innym i zdecydowanie osobliwym peronie. Wszystko to trwało nie więcej niż dwie sekundy. Byłam tak zdezorientowana, że upadłam. Z poziomu podłogi rozejrzałam się. Pierwsze co zobaczyłam to wielu ludzi i tabliczkę z napisem „Peron 9 i 3/4”. Nic z tego nie rozumiałam! Czyżbym zemdlała? Kiedy tak gorączkowo rozmyślałam ktoś do mnie podszedł.
– Hej. Nic się nie stało? – zapytał.
– Em… Nie. – odpowiedziałam lekko skołowana.
Przez chwilę patrzyliśmy na siebie. Chłopak był przystojny, nawet bardzo. Miał brązowe włosy, szare oczy, z których błyskały wesołe iskierki i urzekający uśmiech. Tak, jego uśmiech był piękny. Bardzo mi się spodobał.
– Jestem Syriusz Black. – powiedział, wyciągając dłoń w moim kierunku.
– A ja Kriss Hunging. – uśmiechnęłam się, wstając.
– Jedziesz do Hogwartu? – zapytał.
Nie wiedziałam co odpowiedzieć! Milczałam, próbując coś wymyślić. W końcu powiedziałam:
– Nie. Przyszłam tylko popatrzeć.
– Skończyłaś już Hogwart czy chodzisz do innej szkoły?
– Do innej. – powiedziałam nieśmiało
Chłopak uśmiechnął się.
– Zgaduję, że do Beuxbatons?
Oczywiście nie miałam bladego pojęcia co to takiego, ale przytaknęłam. Syriusz rozejrzał się, a ja zrobiłam to samo. Od strony pociągu który właśnie zauważyłam nadeszły dwie dziewczyny. Jedna z nich miała rude włosy splecione z tyłu w warkocz, jasną cerę i zielone oczy, a druga miała brązowe loki spływające falami aż do pasa, brązowe, piękne oczy i dość ciemną cerę. Obie były uśmiechnięte i rozmawiały w najlepsze. Podeszły do nas. Brunetka pocałowała Syriusza na przywitanie, a tamten podniósł ją do góry. Dziewczyna roześmiała się.
– Hej. – uśmiechnęła się rudowłosa.
– Cześć, Lily. – odpowiedział chłopak.
– A nie przedstawisz mam tej ślicznotki? – zapytała brunetka.
– A! Już! Lily, Dor, to jest Kriss Hunging. – dziewczyny podały mi ręce, a ja je uścisnęłam. – Kriss, to są Lily Evans i moja dziewczyna Dorcas Meadowes.
– Miło mi was poznać. – uśmiechnęłam się.
Rozmawialiśmy jakiś czas, aż w końcu rudowłosa zapytała:
– Nie widzieliście jeszcze Jamesa i Remusa?
– Właśnie! Gdzie oni są? – Syriuszowi nagle przypomniało się o tych dwóch, których ja wcale nie znałam.
– Ha ha ha ha! – Rozległo się gdzieś za mną.
Obejrzałam się za siebie ale nic nie zauważyłam, aż tu… nagle znikąd pojawiło się dwóch chłopaków. Przystojny brunet w okularach i niebieskooki blondyn z szramą na policzku. Okularnik zaśmiewał się do rozpuku, ale i blondyn śmiał się, i to jak ładnie!
– Rogaczu! Lunatyku! Ładnie to tak? – Zapytał Black udając obrażonego.
– Oj tam, Łapo! Ty mi lepiej powiedz co to za ślicznotka. – Powiedział przekornie brunet za co dostał od rudej kuksańca pod żebra.
Ja właśnie uświadomiłam sobie, że to już kolejna osoba, która nazwała mnie ślicznotką. Było mi dzięki temu bardzo miło, bo sama nie uważałam się za śliczną.
– To jest Kriss Hunging, James. – powiedział chłopak, a ja uśmiechnęłam się do bruneta przyjaźnie. – Kriss, to są James Potter i Remus Lupin.
– Miło mi poznać.
***
Rozmawialiśmy długo, chyba z pół godziny. Okazało się, że rudowłosa Evans jest dziewczyną okularnika imieniem James. Wszyscy oni byli bardzo mili, ale do Blacka poczułam coś szczególnego… Jakby… jakby był dla mnie stworzony. Ja, ja chyba się… zakochałam! Nie, to niemożliwe! Po moich wcześniejszych doświadczeniach… Chłopak którego pokochałam dwa lata temu całym sercem okazał się być tylko zimnym draniem… Był ze mną tylko dlatego, że dostał od swoich kumpli wyzwanie by we wrześniu zostać moim chłopakiem, a w czerwcu przy całej szkole rzucić mnie wyjaśniając że to był tylko zakład… Bałam się teraz panicznie związków, a nawet okazywania uczuć. Dlatego nie wiem co mną kierowało, wtedy na dworcu, ale… Wzięłam głęboki oddech i podeszłam do Syriusza. Niewiele myśląc pocałowałam go namiętnie, lecz chłopak nie odwzajemnił pocałunku. Wyglądał na zmieszanego i zdziwionego, ale było to nic w porównaniu z reakcją Dorcas. Zaczęłam żałować swojego czynu już w kilka sekund po dokonaniu tego… Panna Meadowes wyglądała jakby ktoś wylał jej na głowę wiadro lodowatej wody. Lily była wręcz obrzydzona tym co zrobiłam, a reszta po prostu zszokowana. Ja czułam się podle, a w międzyczasie podeszła do mnie Dorcas i wymierzyła mi siarczysty policzek, lecz to było nic w porównaniu z jej kolejnym czynem. Otóż brunetka wyciągnęła różdżkę i
wymamrotała coś co brzmiało jak „crucio”. Właśnie wtedy przeszył mnie niewyobrażalny ból, jakiego nigdy wcześniej nie doznałam. Trwało to chyba ze trzy minuty, aż Potter wytrącił Meadowes różdżkę z ręki, a ja osunęłam się na ścianę. Nie leżałam tam jednak zbyt długo, zaraz podniosłam się i zaczęłam biec przed siebie. Łzy kapały mi po twarzy, a ja biegłam przed siebie. W końcu zdyszana oparłam się o ścianę. Otarłam łzy z twarzy wierzchem dłoni i ani się obejrzałam już byłam na zwykłej części peronu 9. Zauważyłam mamę i tatę, którzy już mnie szukali. Podeszłam a oni zrobili mi wyrzuty, że bilety były zamówione, a mnie nie ma, ja się podziewam nie wiadomo gdzie jak ta księżniczka i w ogóle. Ja bąknełam jakieś ciche przeprosiny i wkrótce siedzieliśmy w aucie jadąc do Oxfordu naszą Toyotą.

Wynik: 13 lat później
Szłam plażą patrząc na skałki i odbijające się od nich fale. Za ręce trzymałam moje dziewięcioletnie dzieci – Timmy’ego i Dorcas.
Zapytacie pewnie dlaczego swoją córkę nazwałam imieniem dziewczyny którą niegdyś tak bardzo skrzywdziłam popełniając jeden z najgłupszych czynów w moim życiu. Nie wiem… może w ten sposób chciałam wynagrodzić jej to co stało się tamtego dnia? Ale jak to się stało, że mam bliźniaki? Otóż zaraz wam opowiem w skrócie moje życie od czasu tamtej pamiętnej wizyty na peronie 9 i 3/4. Skończyłam szkołę, poszłam do Oxfordu… Poznałam tam casanovę, porywacza o imieniu Bill. Po jakimś czasie zostaliśmy parą. Gdy miałam 26 lat i zaczęłam pracować jako świeżo upieczona księgowa w jednym z banków zaszłam w ciążę. Urodziłam Billowi bliźnięta, lecz kiedy on dowiedział się, że zostanie ojcem… Po prostu uciekł. Nie wiem gdzie jest, co robi, nie wiem nawet czy żyje… Ale nie chcę nawet tego wiedzieć. Od tamtego czasu sama zarabiam na rodzinę i wychowuję dzieci. Otóż tamtego lata szłam z Dorcas i Timmy’ym po plaży. I wtedy go zobaczyłam. Szedł w przeciwną stronę niż my, ale i tak go dostrzegłam. Nie był już tym samym chłopakiem z peronu. Teraz był biednym mężczyzną skrzywdzonym przez los i boleśnie doświadczonym przez życie. Właściwie gdyby nie ten stary błysk w jego szarych oczach to nie poznała bym go. Podeszłam i powiedziałam:
– Syriusz? To ty?
On spojrzał na mnie i niemal widziałam przekręcające się w jego mózgu trybiki, aż w końcu przypomniał sobie.
– Kriss? – zapytał z niedowierzaniem
– Tak… Słuchaj, ja chciałabym przeprosić cię za to co zrobiłam wtedy, na peronie. I jeśli masz kontakt z Dorcas… to powiedz jej, że żałuję tego najbardziej na świecie.
– Dorcas… ona… Nie żyje. – powiedział bardzo cicho.
– O Boże! – jęknęłam
– Ok, nic się nie stało. A powiedz, co u ciebie?
Uśmiechnął się, ale w tym uśmiechu było pełno bólu i cierpienia…
– Przepraszam Cię, ale muszę już iść. Do zobaczenia, Kriss.
– Żegnaj, Syriuszu. – Odpowiedziałam, a po moich policzkach potoczyły się łzy. Usiadłam na skałce i schowałam twarz w dłoniach. Dorcas podeszła do mnie, odrzuciła rude loczki na plecy, przytuliła mnie i wyszeptała:
– Nie płacz, mamusiu. Kochamy cię nad życie.
– Ja was też. Jesteście jedynymi istotami dla których żyję. – powiedziałam przytulając swoje pociechy.

Proszę, o to tekst mojego OS. A obrazki możesz wziąć z opowiadania :)