Życie nasze jak pociąg się toczy
Gdy się rodzisz to wsiadasz do niego
I ten pociąg przez życie Cię wiezie
Aż do końca – przystanku Twojego…

Nikt z nas nie zna czasu podróży
Pociąg jedzie, wciąż nowe perony
Ciągle nowi ludzie wsiadają
Pociąg w różne rozwozi ich strony…

Jedni dłużej są w Twoim przedziale
Inni tylko na chwilkę wsiadają
Są też tacy co zajrzą i znikną
I nic innym w podróży nie dają…

Każdy ślad swój jakiś zostawi
Mały uśmiech, rąk dotyk, kwiat róży
To w pamięci swojej zachowasz
Już do końca życiowej podróży…

Najsmutniejsze są chwile w podróży
Gdy wysiądą ci, których Ty kochasz
Po nich zawsze pustka zostaje
Cicho w kącie przedziału zaszlochasz…

I już smutek zostanie do końca
I tęsknota co pali cię skrycie
Bo już bez tych co byli najbliżsi
Musisz dalej pojechać przez życie…

Lecz gdy w końcu do celu dojedziesz
Na końcowym wysiądziesz peronie
To pamiętaj, że oni tam będą
Znowu odnajdziesz kochane ich dłonie…

mój ukochany wiersz. tak jakoś no, przypomniało mi o pewnej osobie, i łezka się w oku zakręciła.

kocham święto zmarłych, jest tak pięknie kiedy jest ciemno i tysiące zniczy się świecą. mogę z bloku patrzeć na cmentarz i wygląda to cudownie. do tego, mój cmentarz jest otoczony drzewami i w środku też je ma. c u d o. a jak u Was? 🍂✨

81022121