WN | ✨story time✨
@camp.halfblood.czeka
@papillon_Inka
@..Mitternacht..
No więc pani od biologii wzięła nas na warsztaty o bakteriach. To miejsce, gdzie sprawa się odbywała, zajmuje duży teren na nieużytkach za miastem. Za oknami dziurodolina, a w środku nowoczesne technologie i szpitalny zapach, jak "Więzień labiryntu". Po zakończonych warsztatach prosiłyśmy 💙 (oznaczam sercami ze względu na rodo), żeby nam powiedziała, gdzie jest wyjście, bo jej rodzice tam pracują, ale poszła sobie, twierdząc, że ma ważną sprawę do załatwienia. Jako że 💛 biega w sztafetach, 💜 kazała 💛 biec za 💙. 💛 pobiegła, ale nie wróciła.
— Znikamy po jednej w miejscu bez wyjścia. Miałaś rację, [moje imię] — rzekła grobowym głosem 💚 — to *jest* "Więzień labiryntu".
Ruszyłyśmy więc całą grupą szukać wyjścia. Bezskutecznie.
— Przynajmniej żyjemy. Prawda, 🩶? — zapytała ❤️. — Halo? 🩶? Gdzie jesteś?
Nie ma jej w grupie.
— Już nie "Więzień labiryntu", a horror — ogłosiłam.
— [moje imię], jesteś genialna! — krzyknęła 💜. — Rozdzielmy się.
Najwyraźniej nie mamy instynktu samozachowawczego, bo posłuchałyśmy. Pięć minut później wróciłyśmy w to samo miejsce, z którego wyruszyłyśmy. Jednej z grup nie było. Pobiegłyśmy do pani od biologii.
— Przepraszamy, że przeszkadzamy — powiedziała ostrożnie ❤️ — ale się zgubiłyśmy…
Pani od biologii przerwała rozmowę z przyjaciółką i spróbowała szukać wyjścia razem z nami. Zaprowadziła nas na długi korytarz, gdzie mrygało światło.
— Źle się czuję — poinformowała ❤️.
Pani od biologii zadzwonił telefon. Dzwoniła mama 💙.
— Halo?
— Gdzie jest 💙?!
— Jak to? Nie jest z panią?
— Nie! A ma rozładowany telefon!
Na korytarzu rozległy się kroki. 🧡 wyskoczyła na przód grupy, gotowa zrobić użytek ze swoich treningów sztuk walki, ale okazało się, iż to tylko pan, który prowadził zajęcia.
— Co tu jeszcze robicie?
— Szukamy wyjścia.
— Nie ma wyjścia.
Zapadła grobowa cisza.
— Idźcie tamtędy i po schodach na górę. Do widzenia — uśmiechnął się i poszedł.
Niepewne, jakiego rodzaju "do widzenia" to było, poszłyśmy wskazaną drogą. Obawy okazały się jednak próżne, udało nam się dotrzeć do drzwi ewakuacyjnych.
(Na dole zdjęcie, które tam zrobiłam.)
EDIT: Wszyscy żyją.