Kurde, i jak tu teraz stu obserwacji dobić ☹️

Miałem to zrobić na koncie głównym, ale cwele mnie zablokowały to będzie tu:

A mianowicie z okazji tych „w**entynek” naszły mnie takie refleksje.

Są dwa główne powody, dla których nie cierpię tego „święta”
1. Z tego samego co tzw. „halloween” – to amerykański zwyczaj marketingowy, a ja jestem przeciwnikiem importowania tradycji z zachodu – mamy własne
2. Oczywiście, zdecydowanie nie odpowiada mi ich tematyka. A ku temu mam bardzo ważny powód. Mianowicie zawsze się czułem nieco wyobcowany ze społeczeństwa, tj. myślałem inaczej, postępowałem inaczej. Ogólnie moje zachowania zawsze się różniły od innych. Nie żeby mi to jakoś wielce przeszkadzało – zaakceptowałem życie może nie na skraju, ale z pewnością na uboczu społeczeństwa. Z doświadczenia wiem, że jest to dla mnie zdecydowanie bardziej korzystne. Poza tym, taka w końcu moja natura. A naturze nie chcę się przeciwstawiać. Ale to wszystko do czasu. Bo, stety czy niestety, w moim życiu pojawia się to uczucie, które wywraca moje życie do góry nogami. No i wtedy mój brak umiejętności społecznych się na mnie mści. Bo jak tu nawiązać relację z kimś, kto ma ze sobą taki balast emocjonalny??? I jeszcze by to było łatwiejsze, gdyby mi ułatwiała. Ale najwyraźniej nie ma takiego zamiaru. Jednakże na tym się nie kończy. Brak kontaktu z nią powoduje całą masę emocji. Jednocześnie chorobliwy strach, w zasadzie paranoja: „To chce czy nie chce? Czy może się udać?”. W dodatku pojawia się także zazdrość. Pod jej wpływem taki jeden kolega, którego normalnie bym uznał za sympatycznego półgłówka, budzi we mnie pogardę i nienawiść do swojej osoby. Z drugiej strony mamy również irracjonalną radość, która może być wywołana byle czym (ale się pojawia rzadko, bo ona nie kwapi się by ze mną w ogóle konwersować. Muszę sam podchodzić, a i tak raczej nie ciągnie rozmowy dalej). A najgorsze jest to, że te wszystkie uczucia (których jest o wiele więcej niż te które tu wymieniłem). Przed tym nie ma żadnej obrony. Muszę się słuchać swoich instynktów, które są zwyczajnie silniejsze ode mnie. Nie mam jak z tym walczyć. Chociaż przyznam że przechodzę przez to wszystko drugi raz – o ile za pierwszym bezkrytycznie patrzyłem na TĘ osobę, tak teraz odzywa się ta realistyczna część mnie, która wskazuje jej wady, i każe mi zwracać na nie uwagę. Ale i tak się miłości po prostu boję, a w konsekwencji nienawidzę