Hejka!! Jestem tu nową osóbką i chciałbym abyście ocenili moje opowiadanie ( nie jest skończone ). Przyjmuję rady zarówno jak krytykę.
,, Nastoletnia naiwność"
Kiedy postanowiłam kontynuować czytanie książki zobaczyłam, że jest w pół do piątej. Od razu zerwałam się z łóżka i pobiegłam do łazienki. Nerwowym ruchem zaczęłam czesać włosy, splatając je w kitkę.

– A niech to szlag! – krzyknęłam.

Zaciekawiona mama zerknęła zza rogu, spoglądając na mnie zaciekawionym wzrokiem.

– Coś się stało, Hanno? – zapytała

– Nie, nie to nic mamo, nie przejmuj się.- Odrzekłam, rzucając w jej stronę żałosny uśmiech.

Patrzy na mnie, podchodząc i ściskając moje zimne ręce.

– Oj Han-

– Proszę Cię, oszczędź mi dziś nerw. – Przerywam jej.

Zrezygnowanym wzrokiem, obdarowuje mnie całusem w czoło, zamykając za sobą drzwi.

Zwinnym ruchem ręki łapię za kosmetyczkę i zamawiam taksówkę.

W trakcie jazdy robię delikatny makijaż, starając się nie przesadzać. Kiedy zerkam przez okno dostrzegam znajomą mi okolicę. Zarośnięte mchem bloki, opustoszałe sklepy oraz rzekę. W ostatniej minucie orientuję się, że jesteśmy prawie na miejscu więc szybkie ruchem, rozczesuję włosy i zasuwam kosmetyczkę. Po otworzeniu drzwiczek samochodu ktoś podaję mi rękę. Spod moich okularów dostrzegam sylwetkę mężczyzny.

– W końcu! Ile można było czekać? –

Mężczyzna patrzy na mnie zatroskanym wzrokiem, poprawiając przy tym muchę.

– Ah, no tak! Przepraszam, że tak nagle. Zofia nie mówiła o mnie.. zapewne znasz mnie z okładek magazynów. – Kontynuje swoją wypowiedź.

– Nazywam się Xavier Dailss, jestem projektantem mody. –

Nagle wszytsko zaczyna do mnie docierać.

Przepraszającym wzrokiem, kładę rękę na piersi i przepraszać mężczyznę. On, najwidoczniej niewzruszony patrzy na mnie spode łba, odsłaniając przy tym swoje piękne, długie kły.