Kilka dni przed o osiemnastką bliźniaków polecieliśmy do Indii.
-Wiem, że chcielibyście spędzić ten czas z przyjaciółmi ale to jest specjalny czas więc lecimy do Indii- powiedziałam do chłopców.
– Ale mamo- protestuje Tris.
-Tam wszystkiego się dowiecie. To dla mnie i waszego ojca bardzo ważne- mówię w miarę spokojnie.
-Ale osiemnastkę ma się tylko raz- mówi Linc.
-Każde urodziny ma się tylko raz- zaczynam mówić dwugłosem. -Zresztą będą z wami bliźniaczki- dodaję.
-Ale my nie chcemy- mówi Jen.
-Nie macie nic do powiedzenia- oznajmia stanowczym tonem Stev. Wiem, że zaraz dojdzie do kłótni więc pora to ukrócić.
-Mało mnie obchodzi czy chcecie czy nie jutro wszyscy pakujecie się do samolotu i koniec dyskusji- mówię twardo. Następnego dnia lecimy do Indii.
-Jak myślisz Dwivedi wszystko zorganizował?- spytał się dwugłosem Stev.
-Mam nadzieję, że tak bo inaczej urwę mu nogi przy d****- odpowiadam tak samo. Po 22h byliśmy na miejscu. Kilka godzin wysłałam Sanę i moją rodzinę i przyjaciółkę samolotem. Wiem, że Sana zawiezie ich bezpieczne Navigatorem do domu. Gdy wylądowaliśmy Sana już na nas czekała.
-Mam nadzieję, że mieliście dobrą podróż- mówi.
-Całkiem spokojną-odpowiadam ze zmrużeniem. Byłam tak wypluta, że pozwoliłam Sanie odwieść nas do domu. Jak zwykle dzieciaki kłóciły się po drodze. Na szczęście Stev ustawił ich do pionu.
-Myślisz, że to dobry pomysł by wszystko powiedzieć dzieciom?- spytała się następnego dnia mama.
-Nie-powiedziałam.-Ale nie ma lepszego czasu, a powinni się dowiedzieć kim są ich rodzice- dodałam.
-Mam nadzieję, że wiecie co robicie. Ty i Kali- powiedziała mama.
-Ja też- powiedziałam. W końcu nadszedł czas by wszystko się wydało.
-Ja tego nie złożę- buntowała się Mira.
-Założysz to Amala- mówię do córki używając jej indyjskie imię.
-Ale to się nie nadaje do noszenia- narzeka dalej patrząc na sari.
-Ja jakoś mogę to nosić- warczę. Strasznie mam rozpieszczone dzieci. Po powrocie do stanów muszę wziąć je w karby. Chyba, że przestraszą się tego co dziś zobaczą. Całą szóstką zapakowaliśmy się do Navigatora i pojechaliśmy w stronę świątyni Kalighat.
-Deviya, Amala, Doran i Kamal dziś dowiecie kim na prawdę są wasi rodzice- mówię używając ich indyjskich imion.
-Przecież wiemy- mówi Tris.
-Znacie tylko połowę prawdy- mówi Stev. Byliśmy w połowie drogi do świątyni gdy na przeciw nam wyszedł bramin.
-Czy cały tuzin przybył?- spytałam się już w całości głosem Kali.
-Tak- powiedział odwracając wzrok.
-Rozumiem, że nie wszyscy są z tego powodu szczęśliwi-mówię.
-Tak-odparł Armit.
-Mam to gdzieś-mówię i prowadzę rodzinę w stronę świątyni. Kładę rękę na drzwiach i z całą mocą je otwieram. Nie patrząc na nikogo idę w stronę rzeźby Kali. Gdy jestem na miejscu odwracam się twarzą w stronę tuzina który utrzymuje pokój w Bengalu Zachodnim. Patrzę na nich krytycznym wzrokiem. Robię krok w przód i zmieniam się w Kali to samo robi Stev zmieniając się w Śiwa. Kątem oka widzę jak moim dzieciom opadają szczenki.
-Widzę, że nie jesteście zadowoleni z tego, że musieliście tu przyjść. No cóż mało mnie to obchodzi. Uważacie mnie za Boginię chaosu. Osiemnaście lat temu część was napadła mój dom kiedy moje dzieci miały kilka miesięcy. I w tedy ulice spłynęły krwią. Teraz moi synowie obchodzą osiemnaste urodziny i za kilka lat zostaną moimi wysłannikami. Będą moją wolą jak się komuś z was to nie spodoba to znowu ulice Bengalu spłyną krwią. Bo taka będzie moja wola- mówię i podchodzę do moich synów. Całuję każdego z nich w czoło. Jednocześnie każdy z nich otrzymuje błogosławieństwo i część mojej mocy. To samo robi mój mąż. W przyszłości obaj synowie staną się moimi katami, którzy będą egzekwować moją wolę

Wiem, że dopiero co wstawiłam nową część Sekretu niebios ale jak na razie mam ochotę pisać kolejną część

Udanego sylwestra i żeby przyszły rok był lepszy od tego. A jak ktoś uważa, że ten był dla niego dobry to by przyszły byłby lepszy życzę wam wszystkim