To jest… to jest piękne, mimo, iż nie istnieje. Czasem czuję ten jakby kontakt, chociaż wiem, że go nie ma. On jest jak duch. Czuję jego obecność, ale go nie widzę. Może mam oczy zakryte chustą. A może jednak…?
Chciałabym być przy nim. Chciałabym tu. Tu i teraz. I wiem, że on ma tak samo. Nie potrafię opisać przyczyny. To po nim widać.
Nikt z zewnątrz by tego nie zauważył, ale wystarczy, że widzimy to my. To jest jak kajdany. Niby boli. Ale lubię ten ból. Chcę go więcej.
To nie tak, że to boli. Absolutnie.
Po prostu boli, ale… nie.
Czy mogę w ogóle tak mówić?
Nie wiem.
Ale wiem, że on też. Nie wolno pytać dlaczego. To toczy się pomiędzy nami, ale nikt nie chce rozpocząć tego, co się już rozpoczęło. Rozpocząć rozpoczęte.
Dlaczego tak? Wstydzę się? On się wstydzi? Oboje się czegoś boimy? Czegoś tak błahego, że aż wstyd?
Nie wiem. Nie wypowiem się.
Ale będąc w jego obecności, czuję się, jakbym sobie to tylko wymyśliła. Ale przecież… to się dzieje. A potem, gdy siedzę w samotności i wszystko analizuję, wiem, że to się stało naprawdę.
To coś między nami trzeba w końcu pokolorować. Oboje mamy kredki. Ale za grosz odwagi.
Czyli jesteśmy dobrani.