– Mamo daleko jeszcze? – zapytałam.
– Zaraz będziemy Olu. – odparła. Oparłam głowę na ręce i wyjrzalam przez okno samochodu. Nagle ku chwale Bożej zobaczyłam tabliczkę z napisem Hel. Po pięciu godzinach kiszenia się w aucie. Podjechalismy na parking, wzięliśmy rzeczy i tata z mamą na przedzie poszli na plażę. Ja za nimi a obok mnie mój braciszek. Rozlozylismy koc i wszyscy się na nim położyli ale ja zajęłam ubrania i w moim nowym stroju kąpielowym poszlam się kąpać. Weszłam do morza. Ach! Jaka ta woda cudownie zimna!!! No jak wejdę po pas to nic się nikomu nie stanie… Och noto po szyje. Jeszcze głowę zamocze. O nie! Zapomnialam ze nie umiem plywac!
Zaczelam tracic powietrze pod ogami nie mialam gruntu az w koncu
zamroczylo mnie calkowicie.
Cialo Oli znaleziono po dwóch tygodniach w Jastarni. Drogi turysto i nie tylko TY. Miej na uwadze ta historie bo jeśli nie znasz moza – nie wchodź
Cialo

Moi drodzy. Wymyslilam pewną historię ale nie nadaje się na quiz więc pozwólcie że Wam ją napiszę.
WOJNA.
Otworzyłam oczy. Zobaczyłam pochmurne niebo i poczułam smród. Leżałam na środku ulicy wśród ciał. Pamiętam że przechwycilismy czołg niemiecki ale to była pułapka. Gdy wybuchł osoby najblizej niego wyleciały w powietrze. Potem ich ciała zaczęły spadać w kawałkach na ziemię a ja zemdlalam. Podbiegła do mnie moja przyjaciółka Maria. Zanim wybuchła wojna spotykalysmy sie poszkole jadlysmy lody… Teraz ona jest sanitariuszka a ja łączniczka.
– Amelio nic ci nie jest? – spytała zaniepokojona.
– Niee. Chyba. – szepnęłam.
– Który dzisiaj dzień? -spytała zaniepokojona.
– Rok 1944 26 sierpnia. – wstałam.
– Amelio. Tam trzymają ostatnią barykade. – Maria wskazała zrujnowane skrzyżowanie.
– A co z toba?
– Uciekne z innymi kanałami. Spokojnie znajde cie chocby nie wiem co. – przysiegnela a po moim policzku splynela łza. Przytulilysmy sie i pobieglam do skrzyżowania.
– Padnij! – krzyknął żołnierz a ja rzuciłam sie na ziemię. Przeszłam chroniona barykade i pobieglam przed siebie. Usłyszałam za sobą krzyki. To niemcy się przedarli. Skręciłam w alejke i wpadłam na zolnierza ktory celowal do mnie z karabinu. Oboje odetchnelismy z ulgo gdy zobaczyliśmy nasze bialo-czerwone opaski na ramionach.
– Ja do polkownika. – oświadczyłam żołnierzowi. Nareszcie po tygodniu tak blisko celu!!! Zeszlismy do piwnicy gdzie czekał na nas półkownik. Już dawałam mu raport gdy nagle usłyszeliśmy huk a potem sufit zawalił nam się na głowy. To niemcy spuscili bombę… Dwa piętra przygniotly nas swoim ciężarem, dusily aż w końcu przestałam co kolwiek czuć a moim oczom ukazała się wieczna ciemność…

Pamietajmy o ofiarach Powstania Warszawskiego i drugiej wojny światowej. Kazdy z nich miał swoje zycie ale łączy ich jedno. Są bohaterami.