Urodziny Ani!

Gdzieś w upalnej dolinie,
Nad brzegiem słońca.
Pot nam ze skroni płynie,
głowa pęka z gorąca.
Julce palą się podeszwy,
Gai popielą kartki.
Kari układa z powodu żaru pozwy.
Dominika za to,
stara się powstrzymać tort z Asią.
Gdyż ten namolnie,
stara się się rozpłynąć powolnie.

Dochodzą pod warstwy aksamitu,
z tronu ciągną się bez liku.
Wzrok od góry przyciąga,
gdzie moc królowej urąga.
Na podeście stoją dwie znajome twarze,
machają przyjaźnie i
dalej starają się zapobiegać
złym kolejom zdarzeń.
Tam szepcą cichutko,
że królowa się nie spodziewa i
jej szczęścia nie mogą się doczekać strumienia.
Przyłączają się do nas obie,
jest to Natalia i Marta we własnej osobie.

Wyskakujemy zza skały wulkanicznej,
atakują nas strumienie natury psychicznej.
Wystraszeni, ale śpiewamy sto lat
stojąc nadal zamarzeni.
Ogromny uśmiech na jej twarzy się rozszerza,
opada jej niepewności wieża.

Niech żyje nam! Niech żyje nam!
Śpiewa nasz chór, królową pociesza.
Dużej ilości lam!
Kari głos nas wszystkich rozśmiesza.
Dużo pomysłów,
precyzyjnych domysłów.
Kreatywności i szczęścia,
miłości, w przyszłości maleństwa.
Rozlega się od Domi.
Weny, przyjaźni
rozbudowanej wyobraźni,
żadnych powodów do bojaźni i
światem fascynacji.
Życzenia jednym głosem przychodzą
od Natalii i Marty.

Na koniec wysunie się Gaja,
ta wprawi nas w zdziwienie
perfekcją ołówkowego świata.
Ostatnia nadchodzi, nieśmiało,
ale jednak z nami w chmurach lata.
Asia podnosi wzrok,
obejmuje nim rozgrzane oblicze i
wyjątkowe Bachantki lice.
Aniu, po prostu stu lat,
ludzi wiernych w potrzebie,
wieńców laurowych dla ciebie,
mądrych myśli nadwyżkę i
w pracy dużą podwyżkę.

Przytulimy się do niej,
mimo poparzeń pinćsetnego stopnia,
na koniec wykrzykniemy:
Wszystkiego najlepszego od nas!