w zasadzie nie mam pojecia czy ktos jeszcze siedzi na tej stronce, ktos, kto pamieta mnie sprzed tych paru lat. z pewnoscia nie jest to ktos o zdrowych zmyslach. sa od czasu do czasu totalnie losowe dni, w ktorych przypominam sobie o tym miejscu, i to jeden z tych dni. i wiekszosc czasu raczej smialem sie z tego epizodu, wciaz raczej sie smieje z mojej glupkowatosci tamtego czasu, ale teraz patrze i z innej perspektywy. te glupie opowiadania, quizy, cos tam — to byl pierwszy przejaw mojej tworczosci, mojego pociagu do kreacji, do slowa. dopiero po latach jednak czuje ciezar brzemienia, ktore nosi na sobie kazdy, kto tworzy. pamietam jak mialem te 10 lat, obejrzalem benjamina buttona i stworzylem straszliwa karykature opowiadania o uplywie czasu, pamietam, ze kogos stad prosilem o grafike. to byl pierwszy stan, ktory moglbym nazwac inspiracja i pierwsza prawdziwa proba napisania czegos. po latach, piszac wiersze, doceniam te pierwsze proby, te raczkowanie, niewazne jak smieszne. bo wiem teraz, ze to czesc mnie, ze chce tworzyc, chce utworzyc cos wielkiego, znamiennego — i wiem, ze to moj cel. i jesli ktokolwiek to czyta, to naprawde — wezcie ksiazke lub wiersz, przeczytajcie ja, i jesli to czujecie — zainspirujcie sie, i tworzcie. czlowieka od malpy odroznia dusza, ktora zachwyca sie pieknem, ktora czuje, i zostawcie tego spuscizne. to nasz ludzki obowiazek.