Tak, z tej strony Tisami. Nie odświeżajcie strony. Na żywo i w przypadkowym ciągu znaków, który ktoś mądry nazwał słowami.
Można by rzec, że wpisy powrotne to już moja tradycja. Pojawiam się, zaprezentuje wam parę oznak życia, a następnie zniknę na kolejne parę lat. Nie, żebym była z tego dumna.
W momencie gdy publikuje te słowa, wybija dokładnie sześć lat, odkąd powstało moje konto. Czuję lekki napad nostalgii, zatem nim przejdę do rzeczy, chciałabym wtajemniczyć was w parę z moich przemyśleń z tym związanych.
Jak wspomniałam powroty i zniknięcia mogłyby stać się moim znakiem rozpoznawczym. Jednak musi być coś, co skłania moje wewnętrzne ja do zaglądania na tę stronę od tylu lat. Co? Sama pragnę znać odpowiedź na to pytanie. Coś szczególnego, zaszyfrowanego w kodzie źródłowym, lub zamkniętego w tej domenie, poprzez co zawsze tu wracam.
Założyłam to konto w wieku piętnastu lat i znalazłam tu swoje miejsce w internecie. Gimnazjalistka ze zbyt dużym wstydem względem swojej pracy pragnąca jedynie dzielić się własnym tworem pisanym… A także chwilową fazą na creepypasty. Dalej zastanawiam się, dlaczego w przypadkowy dzień po paru latach to opowiadanie trafiło na stronę główną… Tak Two Broken Worlds, mówię o tobie.
Nie mogę się jednak go wyprzeć, bo to od niego zaczęła się przygoda Tisami. Parę serii z obserwatorami, Projekt M.I.N.A.O, więcej creepypast, niewypał pierwszej serii z obserwującymi, kolejny nie wypał serii fantasy i jestem tu, gdzie jestem. Studentka z pracą inżynierską na karku, ale znowu próbująca swoich sił na stronie, której średnia wiekowa wynosi zapewne nie wiele więcej niż połowa mojej egzystencji. Czy mi to przeszkadza? Raczej nie. Jeśli jest coś, co zostało we mnie z tej dziewczyny, która sześć lat temu kliknęła pole „Zarejestruj” to właśnie chęć. Chęć do tworzenia i dzielenia się tym z innymi.
Dotarłam do specyficznego momentu w życiu. Większość osób, których wiek nie wiedzieć kiedy zyskał dwójkę z przodu zapewne wiedzą, o czym mówię. Oglądasz relacje znajomych, a tam jedna część imprezuje jakby jutra miało nie być, a druga wstawia zdjęcie pierścionka zaręczynowego. Zaczyna cię ekscytować nowa gąbka do naczyń, równocześnie wstydząc się umówić do lekarza.
Z każdym rokiem oddalam się od tej piętnastolatki. Nie mogę jej zatrzymać, jednak mogę zachować w sobie jej fragment. Tę cząstką chciałabym podzielić się też z wami.
Nie jestem w stanie obiecać, co stanie się z tym kontem w przyszłości. Czy będzie to moja ostatnia praca, a może obudzi ona we mnie starą miłość i stworzę paręnaście kolejnych? Mogę za to zapewnić, że jest to rzecz, którą chce skończyć. Choć mówiłam te słowa już nie raz, nigdy nie byłam ich tak pewna jak w tym momencie. Chce coś po sobie zostawić. By w moim samoquizowym dziedzictwie, chociaż to jedno z dzieł było ukończone. Jest to najbardziej wymagający projekt w historii mojego profilu, jak i całej twórczości. Jego pomysł przyszedł do mnie wiele lat temu, a na poważnie myślałam o nim rok temu. To wtedy planowałam publikację, która ostatecznie nie doszła do skutku. Rok od tego momentu znajduje się tu znowu i próbuję jeszcze raz.
Jednak aby miało to szanse zaistnienia, potrzebuje was. Waszych postaci i pomysłów, które tchnę w to opowiadanie. Nie wyobrażam sobie, by tak istotny dla mnie projekt powstał bez udziału moich czytelników, dlatego jest to seria z obserwującymi. Bardziej rozbudowana i angażująca w jej przebieg mocniej niż kiedykolwiek. Aby poznać szczegóły, zapraszam was do opublikowanego wprowadzenia.
Póki będzie choć jedna osoba, która przetrwa ze mną aż do tego momentu, wiem, że warto.
Wasza Tisami

———————————————————————————————————–
Link: https://samequizy.pl/whispers-among-us-0/
————————————————————————————————————–

No one wanted to play with me as a little kid
So I've been scheming like a criminal ever since
To make them love me and make it seem effortless
This this the first time I've felt the need to confess
And I swear
I'm only cryptic and Machiavellian 'cause I carehttps://samequizy.pl/whispers-among-us-0/