Postanowiłem napisać tutaj, bo to zajmie trochę miejsca.
Jestem tu ze względu na opowiadanie „Gwiazda”.
– Mary Sue. Pierwsze co widzisz, to Mary Sue. Dziewczyna ma jedenaście lat i jest córką Foster, ta? Ciekawe kiedy Foster zrobiła sobie bachora, jak była zajęta swoimi rzeczami, w tym fizyką? No ale -zasady Mary Sue – postać musi być rodziną z kimś istniejącym w uniwersum, bo czemu by nie. Bez ładu i składu, ale ma nagle tych bardziej znanych rodziców.
– Oczywiście, Jane Foster jest tak głupia, że zostawia dziecko samo w domu. Samo. Całkowicie samo, lecąc zaraz do swoich badań. Tak.
– Te sny/widzenia/cokolwiek wprowadzone na siłę i bez ładu i składu.
– Totalnie nie wiem co się dzieje, czemu to się dzieje i dokąd to prowadzi. Wiem tylko, że nie prowadzi w nic dobrego.
– Nie znasz się na realiach o jakich piszesz – Google twój jak on długi i szeroki. Tekst „nie wiem jak tam jest, więc będzie jak w Polsce” to gówniane tłumaczenie.
– Widać, że nie znasz amerykańskiego szkolnictwa. Nauczyciele starają się traktować uczniów równo, poza tym nie wiemy skąd odraza nauczycielki do młodej Foster, w końcu jej matka jest NAUKOWCEM, ukończyła wiele kursów i kierunków, jest wybitną jednostką.
– Postać jest kartonem bez żadnych cech charakteru.
– Co to za latarka o nowoczesny Legolas? Miało być śmiesznie? Wyszło nieco żałośnie, może więcej niż nieco.