Kawałek Prologu książki, którą za niedługo opublikuję.
jeśli widzicie jakieś błędy, lub byście coś zmienili, proszę napiszcie.

Tego nie wiem. – przyznał, przenosząc wzrok na nocne niebo. W oddali widać było setki, jak nie tysiące jasnych punktów na niebie, które wyglądały, jakby były najbardziej spokojnymj rzeczami na tym świecie. Do tej pory wszyscy uważali, że kawałek ziemi należącej do nich, nią jest. Jak bardzo się mylili…
Ktoś musi to zrobić. – zawahał się na chwilę – inaczej wszystko zaleje mrok.
– Masz rację, ale nie możemy wybrać kogoś innego? – z ust dziewczyny nie pewnie wyszły słowa, jakby coś siłą próbowało je zatrzymać i nie dało im wyjść na światło dzienne.
Oboje popatrzyli na siebie. To nie jest dobry pomysł – pomyślała dziewczyna i lekko opuściła głowę, zanurzając się w burzy swoich myśli.
Dobrze wiesz, że nie. – chłopak pokręcił głową. – decyzja została podjęta. Nic już się nie da zrobić.
Dziewczyna już miała odpowiedzieć, ale gdy tylko spróbowała wyrzucić z siebie słowa, poczuła, jak powietrze wylatuje jej z płuc, a w brzuchu ścisnęło ją tak mocno, jakby wszystkie żebra zostały połamane. Odwróciła głowę, po czym z wielkim trudem wydusiła z siebie – musi. Musi istnieć jakiś sposób- zamknęła oczy. Umysł zakryła jej myśl, że naprawdę nie mają już nic do gadania.
Zawsze byłaś uparta – zawahał się na chwilę – Ale teraz już nic nie pomoże.
Wiedziała, że on ma rację. Jednak ze wszystkich sił próbowała sobie wmówić, że jest inaczej. Nie wiedziała, co jeszcze może zrobić. Jakich argumentów użyć, żeby uwierzyła w to kłamstwo. Poczuła, jakby serce miało pęknąć jej zaraz na pół. Wyraz jej twarzy zmienił się, zastępując załamanie i poczucie winy, ogromnym bólem. Spuściła głowę i wbiła wzrok na trawę skąpaną w bladym świetle księżyca. Oby to wszystko się udało – wymamrotała w myślach, nawet nie wiedząc, do kogo kieruje słowa. Serce bolało ją coraz bardziej, jakby coraz większa ilość kotów wbijała w nie pazury…