(Nikt nie pytał, ale odpowiem)
Idę słuchac jeszcze więcej muzyki, żeby se humor poprawić, ale szczerze wątpie aby to zadziałało na dłużej. Dzisiaj cały dzień bowiem chodziłem z bezsensownym poczuciem winy.

Próbowałem napisać parę wierszy, ale nie wychodzi mi.

Ogólnie to ostatnio różne*ałem se prawie wszystkie relacje w realu. Nie mam zapału do niczego. Entuzjazm na nowe opowiadanie opadł. Wystrój miałem zmienić miliony lat temu, ale wciąż go nie zrobiłem. Wciąż marnuję czas. Niemal czuję go fizycznie niczym piasek przesypujący mi się między palcami.

Byłem blisko zebrania się na odwagę i zrobienia czegoś ważnego w życiu. Ale zebrana odwaga niemal natychmiast wyparowała. Jestem aktualnie tak rozbity, że jeśliby ktoś przypadkiem zobaczył na dnie oceanu spokojnego wrak USS Yorktown to chyba by zobaczył coś lepiej wyglądającego ode mnie. Przesadzam. Nie przesadzam. Nie wiem. Nie wiem niczego w sumie. Chodzę po omacku na uginających się nogach.

A przede mną straszny piątek — z zaległą kartkówką z matmy, basenem w szkole, możliwą grą w siatkówkę na WFie, tłumaczeniem się dyrektorce czemu jest się d*** wołową, zajęciami dodatkowymi i wizytą u dietetyczki, w celu dowiedzenia się jak bardzo mało przytyłem. I jeszcze z rybą o smaku kostki chodnikowej na obiad w szkole i wałęsaniem się bez celu na przerwach. Taki dzień wyjdź z domu o siódmej, wpadnij na chwilę o piętnastej, by zjeść zupę i wyjść ponownie po dziesięciu minutach i wróć ostatecznie po dwudziestej by cieszyć się weekendem, który zmarnujesz. Wspaniała perspektywa.

No, już, ponarzekałem se. Pozostaje mi tylko ustawić budzik, by mnie obudził grając rock radio i liczyć, że trafi się jakiś utwór, który lubię. Raz mnie obudził „Sweet Home Alabama” i to była jedna z najlepszych pobudek w moim życiu. Naprawdę,absolutnie kocham tę piosenkę