Zastanawiam się czy nie zacząć pisać pamiętnika. Przynajmniej nie marnował by się mój prawdopodobnie największy talent: patrzenie na wszystko inaczej niż wszyscy, coraz częstsze widzenie świata i sztuki jako całości, zdolnośc łączenia w jedno piosenek, książek, filmów, cytatów i (najważniejsze) własnego życia. Mam tą łatwość w tworzeniu w oparciu o to wszystko rozmaitych prawd i tez, których, aż wstyd przyznać, najzwyklej w świecie często zapominam. Temu właśnie miałby służyć ten pamiętnik: zapisywaniu tego, co mogę nieść w świat. Mogę coś nieść w świat? Brzmi naiwnie, ale wierzę w to, bo a) wiem, że autentycznie MAM ten dodatkowy zmysł, tą cechę wspólną Platona, Kapuścińskiego, Herberta, Stanisława Jerzego Leca (zapewne mniej wyostrzony, ale mam) b) ta wiara daje mi nadzieję, że nie jestem jakimś kompletnym bezsensownym, bezproduktywnym myślicielo-marzycielem, który traci swój cały czas na jałowe rozmyślania.

Taka mnie refleksja napadła…
Gdybym teraz opróżnił mój mentalny kosz na wpisy, które planoqałem napisać, ale jednak nie napisałem… To nikt by tego nie przeczytał, byłoby tego stanowczo za dużo