Dzisiaj miałem jedną z bardziej nietypowych sytuacji, które mi się zdarzyły w szkole. A mianowicie:
Na WF-ie przenosiliśmy ławki i krzesła do sali gimnastycznej na szkolne jasełka. W pewnym momencie poszliśmy po krzesła na "salę teatralną", a akurat tam była moja wychowawczyni z kilkoma dziewczynami z innej klasy, robiąc próbę do przedstawienia (w którym też gram) i powiedziała: "O, Olek przydalbyś się nam, akurat to wypadałoby przećwiczyć". Nauczycielka z którą byliśmy się zgodziła, żebym poszedł, więc jak gdyby nigdy nic w połowie akcji wszedłem na scenę. "No, cofamy się do tego fragmentu z listem, teraz ty, prowadząca mówisz i od razu po tym Olek". Kolejne kilka minut generalnie brzmiał mój nieudolnie zniżany głos i komentarze nauczycielki typu "Tylko wolniej, to musisz tak spokojnie", albo "O, a teraz pauza taka i wskazujesz na te kwiaty". Gdy w końcu udało mi się jakoś znośnie to przeczytać (ten kawałek roli dostałem dopiero wczoraj i wcześniej go nie ćwiczyłem), jak by nigdy nic pożegnałem się i wróciłem na salę gimnastyczną. Najlepsze było to, że cały czas byłem w stroju na WF.

Albo jak później dzisiaj, już na próbie z prawdziwego zdarzenia, uczyłem się cicho tego tekstu, to zupełnie odruchowo jedną ręką wykonywałem taki ruch, jakby nie umiem tego opisać. W każdym razie jedna dziewczyna powiedziała wtedy że "tak fajnie rączki trzymam" XDDDD.
Cały paradoks polega na tym, że gdyby powiedział to mój najlepszy przyjaciel, to najchętniej wyrzuciłbym go przez okno, a tak to się roześmiałem tylko.

Właśnie tworzę quiz osobowości który ma (jak na razie) 9 wyników (pewnie będzie jeszcze 1 albo 2), 9 pytań (będzie jeszcze kilka), z czego jedno ma 18 odpowiedzi. Jak dobrze się uwinę, to będzie jeszcze w tym roku, bo pracuję jednocześnie nad paroma innymi quizami.