Weszłam na YouTuba
Rzadko tam zaglądam, najczęściej oglądam filmiki z wyjaśnieniem jakieś lekcji lub filmy prostacji, a że ostanio nie miałam nawet czasu na oglądanie filmów prostacji, to stwierdziłam, że nadrobię zaległości
Wyświetlił mi się jakiś shorts
Miał on na początku napis "bolało? " I był do tego obrazek złamanej ręki, a potem było "a to? " , a obrazek przedstawiał stratę przyjaciele
I faktycznie…
To bolało bardziej
Gdy samokaleczałam się miałam przyjaciół z podwórka I jedną "przyjaciółkę"
Żyletkę zawsze miałam przy sobie, gdy byłam u tej nazwijmy ją M
Gdy byłam u M wypadła mi żyletka…
Generalnie ukrywałam przed wszystkimi to, że się cięłam
Poprosiłam M by nikomu nie mówiła, zgodziła się
Parę dni później w szkole zauważyłam ją z kimś innym, nie zwróciła na mnie uwagi
Nie miałam do nie żalu, bo byłam młodsza, więc wiedziałam, że potrzebuje starszego towarzystwa
Jednak w pewnym momencie podeszła do mnie I oddała mi bransoletkę, którą dla niej zrobiłam
Powiedziała, że nienawidzi mnie, że powinnam nie żyć I tak dalej
Uderzyła mnie, dobrze zdjąć sobie sprawę gdzie mam rany I gdzie trzymam żyletkę, właśnie w te miejsca
Żyletka wbiła mi się w nogę (miałam ją specyficzne ułożoną w kieszeni) poczułam zapach krwi
W szkole często miałam też plasterki, więc miałam jak pozbyć się krwawienia
Z płaczem, może z bólu od rany, a może tego innego rodzaju bólu pobiegłam do łazienki w szkole
To było akurat na przerwie
Wyjęłam żyletkę z nogi (nie wbiła się mocno) I zakleiłam plasterkami
Wiedziałam wtedy, że nie mogę nikomu ufać
Nawet przyjaciołom
Że na nikim nie mogę polegać
Jednak ta trójca z podwórka…
Jedna dziewczyna chodziła do tej samej szkoły co ja
Spytała mnie co się stało widząc łzy w oczach
Nie powiedziałam nic, ale po szkole, specjalnie po mnie przyszła
Na podwórku czekała reszta
Przytulili mnie, mimo, że wiedzieli jak zawsze reagowałam na dotyk
Powiedzieli te dwa słowa
"Kochamy cię"
Spędzając z nimi czas zawsze miałam uśmiech na twarzy, ten prawdziwy
Tęsknię za nimi, ale niestety nasze drogi się rozeszły, bo nikt już tam nie mieszka I jesteśmy w innych szkołach…

Gdy byłam idealna
Zdobywałam same dobre oceny, co roku miałam pasek (dosłownie, od 4 klasy co roku przynoszę świadectwo z czerwonym paskiem) , miałam wysokie miejsca w konkursach I nie dostawałam żadnych punktów
Siedziałam w książkach, by się uczyć całe dnie, często bolała mnie głowa przez przegięcie z nauką (zapomniałam wtedy o jedzeniu, wyjściu z domu I picu)
Uczyłam się nawet w święta, ferie czy inne dni wolne
Gdy nie miałam znajomych, nawet tych w internecie, gdy jedyne co mnie interesowało to nauką było cudownie
Ale teraz, gdy mam jakiś tam znajomych w internecie I chcę trochę z nimi pisać, zaczęłam rozwijać moje zainteresowania (wcześniej nie robiłam nic, bo udawałam, że to nauka mnie interesuje)
Gdy trzymam czasem telefon w ręce (mimo, że dalej korzystam max 2 godziny dziennie) I mama to zobaczy od razu mówi, że jestem telefonistką
Mimo, że nadal się dobrze uczę, bo I w tym roku będzie czerwony pasek na świadectwie, dalej nie mam punktów na minusie
Nie poświęcam tak długiego czasu na naukę
Nagle, gdy się potknę I zdobędę gorszą ocenę, dostaje ochrzan, który strasznie boli
Jestem zrównana z ziemią, dalej nie mam poczucia własnej wartości
Ale te dobre oceny nie są brane pod uwagę
To bardzo boli
Po prostu, gdy już nie jestem tak mocno idealna to już jest źle
W nowym roku szkolnym, znów rzucę wszystko dla nauki, by nie słyszeć słów "beznadziejnie się uczysz, tylko ten telefon I jakieś rysowanie czy coś podobnego" by znów słyszeć "jesteśmy z ciebie dumni, kochamy cię"
Bardzo boli też porównanie do innych…
Że oni mają lepsze oceny…
Ale jak powiem, że inni siedzą w telefonach po 7 godzin, bo w szkole nawet siedzą (ja nie biorę telefonu do szkoły) to mówią, że ja nie jestem inni
Czy ja naprawdę nie mogę być jak inni moi rówieśnicy, mieć przyjaciół, zainteresowania?
Czy tylko nauka się liczy?