Nie wiem już, jak zacząć. Bo słowa nie oddadzą tego, co czuję, a ja już nie mam siły na ich układanie. Zbyt wiele razy próbowałam udawać, że wszystko jest w porządku, że mam wszystko pod kontrolą, ale teraz wiem, że to kłamstwo. Przepraszam za wszystkie te momenty, w których nie byłam sobą – za to, że nie potrafiłam okazać wszystkiego, co się we mnie kotłowało.
Życie nie jest łatwe, a ludzie jeszcze mniej. Często czuję się, jakbym wciąż przechodziła przez labirynt, w którym nie ma wyjścia. Moje emocje są jak burza, która nigdy nie ustaje. I choć czasami chciałabym zamknąć oczy i na chwilę o wszystkim zapomnieć, to nie potrafię. Każda chwila staje się ciężarem, którego nie potrafię dźwigać. A ja po prostu chciałam czuć się zrozumiana, chciałam, żeby ktoś spojrzał na mnie i powiedział: „Wiem, że masz ciężko, ale nie jesteś sama.”
Zrozumienie, wsparcie, pomoc – tego pragnęłam. I to jest to, czego mi brakowało. Zamiast tego, czuję się jakbym była skazana na samotność. Nawet wśród ludzi, wśród tych, którzy znają moją historię, nie potrafię odnaleźć miejsca dla siebie. Zawsze mam wrażenie, że popełniam błąd, że mówię za dużo, że nie potrafię kontrolować swojego wnętrza. Moje myśli gubią się w chaosie, moje słowa nie mają sensu, a ja czuję, jakby wciąż był jakiś niewidzialny mur między mną a światem.
Boję się. Boję się, że wszystko, na co liczyłam, może się skończyć. Boję się, że po tym wszystkim, co się wydarzyło, nic już nie będzie takie same. Że nie będę w stanie odbudować zaufania, nie będę w stanie na nowo poczuć się bezpiecznie w tej przyjaźni. Ale nawet jeśli to wszystko ma się skończyć, to chciałam, żebyś wiedział – jeśli to czytasz, że miałeś dla mnie ogromne znaczenie, że w mojej historii, nie jesteś tylko przyjacielem z neta, ale osobą, która mi dawała nadzieję, że jeszcze na coś zasługuje. Że mimo tego, jak się czuję, i jak ciężko mi wszystko ogarnąć, nie chciałam nigdy cię zranić. Mój aktualny stan nie jest twoją winą. Nasza strata kontaktu, to tylko dolanie oliwy do ognia. Winą jest moje życie. A zniknięcie czegoś co szczerze sprawiało, że się uśmiechałam mnie zniszczyło I zabrało ze mnie resztki tej wersji mnie jaką znasz.
Chciałam po prostu być sobą. A teraz czuję, że w tym wszystkim zgubiłam siebie.
Znikam. Powoli, ale znikam. I nie wiem, co się stanie, ale czuję, że nie mam już siły na walkę. Na udawanie. Na to, by być tym, kim się nie czuję. Przepraszam, że zawiodłam. Przepraszam, że sprawiłam, że to wszystko się zmieniło.
Ale muszę to powiedzieć – nie mam już siły. To wszystko mnie przerasta. I nie wiem, jak dalej żyć, nie wiedząc, jak mam wyjść z tego bagna. Znika we mnie życie, jakby wszyscy inni mogli mnie nie zauważyć. Ale ja nadal tu jestem, choć może już nie w tej formie, którą znaliście.”
Po prostu ta wersja, ta wersja mnie, którą byłam znikła. Umarła. A teraz I resztka mnie umiera. To wszystko mnie doprowadzi do upadku.