~Wpis RP Countryhumans~
Czas: 21.15, 5 lipiec 2052
Norman Schneider (NRD):
Nie można było tego inaczej powiedzieć – zgubił się. Wciąż jednak nie był w stanie zrozumieć, jak to się mogło stać.. Przecież odwrócił wzrok z grupki, z którą był przez cały czas, aż do niemalże tygodnia temu, tylko na chwilę! Chwilę, w której ci sobie poszli. Starał się nigdzie nie iść, by ci mogli łatwiej go znaleźć, ale to się nigdy nie działo… Wczorajszego dnia musiał w końcu się ruszyć, gdyż skończyło mu się jedzenie, a co gorsza woda… Tę noc spędził w pobliskim lesie. Teraz szedł, nawet nie wiedział dokąd, chcąc znaleźć coś, dzięki czemu mógłby przetrwać

Takmi Yoneama (Wyspy Marshalla):
Ocknął się na jakiejś pokrytej wodorostami oraz szczątkami tratwy plaży. Rozejrzawszy się, zamarł.
– Gdzie ja jestem..? – wymamrotał, pocierając obolałą głowę – Co się stało..?
I wtedy sobie przypomniał. Ostatniej nocy uderzył ich sztorm, potworna wichura na oceanie. Musiało ich wyrzucić tutaj, na tej plaży.. Chwila, jeżeli ich, to gdzie są wszyscy inni? Czyżby.. Czyżby był tu sam? Łzy napłynęły do jego oczu, gdy pomyślał o Palau, swoim małym braciszku, który był razem z nim w łódeczce. Czy przeżył? Czy.. Czy udało mu się? Podniósł się na nogi; może zrobić tylko jedno, by się przekonać. Bez chwili namysłu zaczął przeczesywać zaśmieconą plażę; może on sam był martwy, ale nie znaczyło to, że cała jego rodzina musi do niego dołączyć.

Malvina Sabaienko (Białoruś):
Maszerowała przez tundrę poza granicami obozu, aż trzęsąc się z wściekłości. Jak on śmiał?! Jak on śmiał proponować jej coś TAKIEGO?! Najchętniej by odstrzeliła mu łeb, a potem przytargała go z powrotem do świata żywych i zabiła znowu! Nie, nie… Musi się opanować… Oddychaj, Malvina, oddychaj, próbowała sobie mówić, lecz nie była w stanie poskromić złości. Jej spojrzenie stanęło na częściowo obdartym z kory drzewie kilka metrów dalej. Nic to… To jej musiało wystarczyć. Wyjąwszy z torby miedziane kastety i założywszy je (nie chciała przecież połamać sobie palców), z dzikim wrzaskiem rzuciła się na pień Bogu ducha winnej rośliny. Jednak gdy tylko jej pięści skontaktowały się z korą, spadła na nią dość pokaźna czapa śniegu. Aż pisnęła z zaskoczenia i odskoczyła, starając się strząsnąć z siebie biały puch, jednocześnie nie wsypać go sobie za golf. Zamarła jednak, słysząc ciche skrzypienie, jakby ktoś się do niej zbliżał. No cudownie, jeszcze zakażonego tu brakowało.

Ana Malin (Czechosłowacja):
Stała na środku praskiej ulicy, patrząc na ruiny jakiegoś budynku. Pamiętała, kiedy tu mieszkała.. No, nie do końca tak, lecz czuła, jakby znała to miejsce… Jakby kiedyś tu żyła i.. I była szczęśliwa… Naprawdę szczęśliwa… Tylko.. Gdzie się podziało jej szczęście? I wtedy kliknęło; racja, miała szukać! Miała odnaleźć swoje szczęście, upewnić się, że ono wciąż tam jest! Że cała ich trójka wciąż jest… Po chwili ruszyła w drogę; jej nogi od niedawno zaczęły odmawiać jej posłuszeństwa. Nie mogło to jednak powstrzymać jej determinacji; znajdzie swoje trzy szczęścia, chociażby miała się przez całą drogę czołgać na łokciach.

Ludziki z RP
Chcielibyście wpis dzisiaj?